Verbum

дэфекто́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст па дэфекталогіі.

дэфекты́ўны, -ая, -ае.

Які мае фізічныя або псіхічныя недахопы; ненармальны.

Дэфектыўнае дзіця.

|| наз. дэфекты́ўнасць, -і, ж.

дэфензі́ва, -ы, ж.

Палітычная паліцыя ў Польшчы ў 1918—1939 гг., а таксама назва органаў контрразведкі.

дэфіле́¹, нескл., н. (спец.).

Цясніна або вузкі, цесны праход паміж узвышшамі, вадаёмамі.

Горнае д.

дэфіле́², нескл., н.

Дэманстрацыя мадэлей адзення на подыуме.

дэфілі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; незак.

1. Урачыста праходзіць на парадах, дэманстрацыях і пад.

2. Хадзіць туды-сюды, прагульвацца.

дэфіні́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж. (спец.).

Дакладнае лагічнае азначэнне таго ці іншага паняцця, якое ўключае найбольш істотныя яго прыкметы.

Слоўнікавая д.

дэфі́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Кароткая злучальная рыска паміж двума словамі, а таксама знак пераносу ці знак скарачэння ў выглядзе такой рыскі.

дэфіцы́т, -у, М -цы́це, м.

1. Перавышэнне расходаў над даходамі.

Павелічэнне бюджэтнага дэфіцыту.

2. Недахоп чаго-н., нястача ў чым-н.

Гэтыя тавары цяпер у дэфіцыце.

дэфіцы́тны, -ая, -ае.

1. Які прыносіць дэфіцыт (у 1 знач.); стратны.

Дэфіцытнае прадпрыемства.

2. Які не задавальняе попыту; недастатковы ў колькасных адносінах.

Дэфіцытныя тавары.

|| наз. дэфіцы́тнасць, -і, ж.