Existénzkampf

m -(e)s, -kämpfe барацьба́ за існава́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

пражы́так м. Lében n -s, - (жыццё); Únterhalt m -(e)s (утрыманне); Existénz f - (існаванне)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

анімі́зм, ‑у, м.

Адухаўленне першабытным чалавекам прадметаў, сіл і з’яў прыроды; ненавуковае ўяўленне пра існаванне духа, душы і пад. ў кожнай рэчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флагісто́н, ‑у, м.

Бязважкая вадкасць асобага роду, пра існаванне якой меркавалася ў сувязі з тлумачэннем гарэння і цеплавых з’яў у 18 ст.

[Грэч. phlogistos — гаручы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

egzystencja

egzystencj|a

ж.

1. існаванне; жыццё;

środki ~i — сродкі існавання;

wieść spokojną ~ę — весці спакойнае жыццё (існаванне);

2. кніжн. экзістэнцыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

subsistence [səbˈsɪstəns] n. існава́нне;

means of subsistence сро́дкі для існава́ння;

a subsistence diet гало́дны паёк;

a subsistence wage пражы́тачны мі́німум

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сінантро́пны, ‑ая, ‑ае.

Спец. У выразе: сінантропныя арганізмы — жывёлы, расліны і мікраарганізмы, існаванне якіх у рознай ступені звязана з чалавекам і яго рассяленнем.

[Грэч. syn — разам, сумесна і ántrōpos — чалавек.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лёс¹, -у, м.

1. Ход жыццёвых падзей, якія складваюцца незалежна ад волі чалавека; збег акалічнасцей.

Л. паслаў шчасце.

2. Доля.

Шчаслівы л.

Жаночы л.

3. Развіццё чаго-н.; далейшае існаванне, будучыня.

Л. чалавецтва.

◊

На волю лёсу (кніжн.) — без падтрымкі, без дапамогі звонку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

экзістэнцыялі́зм

(ад п.-лац. existentia = існаванне)

суб’ектыўна-ідэалістычная плынь у сучаснай філасофіі, якая прызнае рэальным толькі існаванне чалавека і яго перажыванні, прапаведуе крайні індывідуалізм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

канфедэра́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Саюз, аб’яднанне якіх-н. арганізацый.

Сусветная к. працы.

2. Пастаянны саюз дзяржаў, якія захоўваюць незалежнае (суверэннае) існаванне і аб’ядналіся з мэтай каардынацыі асобных пытанняў (знешнепалітычных і ваенных) у сваёй дзейнасці; адпаведная форма дзяржаўнага ўпарадкавання.

|| прым. канфедэраты́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)