gainsay [ˌgeɪnˈseɪ] v. (gainsaid)

1. fml (звыч. у адмоўных сказах) адмаўля́ць;

Тhere’s no ga in saying the fact. Немагчыма адмаўляць гэты факт.

2. супярэ́чыць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

асертары́чны

(лац. assertorius)

сцвярджальны;

а-ае суджэнне — суджэнне, у якім толькі канстатуецца факт, але не выражаецца яго лагічная неабходнасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

dokonany

закончаны;

czasownik dokonany грам. дзеяслоў закончанага трывання;

fakt dokonany — здзейснены факт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вядо́мы

1. (знаёмы) bekánnt;

усі́м вядо́мы факт éine állgemein bekánnte Tátsache;

2. (славуты) bekánnt, berühmt; berüchtigt (з дрэннай славай)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

устанаві́ць сов., в разн. знач. установи́ть; (выяснить — ещё) определи́ть; (завести порядок — ещё) учреди́ть;

у. генера́тар — установи́ть генера́тор;

у. дыпламаты́чныя адно́сіны — установи́ть дипломати́ческие отноше́ния;

у. су́вязь — установи́ть связь;

у. хваро́бу — установи́ть (определи́ть) боле́знь;

у. дні адпачы́нку — установи́ть (учреди́ть) дни о́тдыха;

у. цэ́ны — установи́ть це́ны;

у. факт — установи́ть факт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

pewnik

м. аксіёма; бясспрэчны факт;

przyjąć co za pewnik — прыняць што за аксіёму

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Vórkommen

n -s, -

1) здарэ́нне, факт, вы́падак

2) радо́вішча (карысных выкапняў)

3) існава́нне, наяўнасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

злашча́сны, ‑ая, ‑ае.

Які стаў прычынай няшчасця, непрыемнасці. Злашчасныя затокі, з-за якіх Аксён Каль так многа судзіўся, хадзіў, дабіваўся законнага права на іх, у плане значыліся на сялянскіх землях. Колас. Так, факт быў, была злашчасная выпіўка за зачыненымі дзвярамі крамы. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыскрэдытава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., каго-што.

Падарваць (падрываць) давер’е да каго‑, чаго‑н., прынізіць (прыніжаць) чый‑н. аўтарытэт, значэнне. Дыскрэдытаваць ідэю. □ Панскія служкі абвінавачвалі літаратараў у антыпольскай крамоле, імкнуліся дыскрэдытаваць беларускую паэзію, адмаўляючы нават сам факт яе існавання. Хромчанка.

[Ад фр. discréditer.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цярпі́мы, ‑ая, ‑ае.

1. Такі, які можна цярпець, з якім можна мірыцца. Сышоўся [Максім] без шлюбу з жанчынай, а жыў пасямейнаму .. Усе прымалі гэта як факт, мажліва і непрыемны, але цярпімы. Машара.

2. Такі, які схільны мірыцца з кім‑, чым‑н.; паблажлівы, памяркоўны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)