подава́ться

1. в разн. знач. падава́цца;

подава́ться вперёд падава́цца напе́рад;

подава́ться в сто́рону падава́цца ў бок;

2. перен. (уступать) разг. падава́цца, здава́цца, уступа́ць; см. пода́ться;

3. страд. падава́цца; дава́цца; см. подава́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

éinräumen

vt

1) уступа́ць

2) дава́ць (права)

3) (in A) прыма́ць (куды-н.)

die Wóhnung ~ — абсталёўваць кватэ́ру

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

erwéichen

1.

vt размякча́ць

sich durch Bítten ~ lássen* — уступа́ць про́сьбам

2.

(sich)

1) мякчэ́ць, паддава́цца

2)

перан. змякчы́цца, памякчэ́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

climb [klaɪm] v.

1. кара́скацца, кара́бкацца; узбіра́цца, узла́зіць; узніма́цца, уздыма́цца; падыма́цца, падніма́цца;

climb a rope узбіра́цца па кана́це;

climb a tree узле́зці на дрэ́ва

2. ві́цца (аб раслінах)

3. набіра́ць вышыню́

climb down [ˌklaɪmˈdaʊn] phr. v.

1. зла́зіць (з дрэва)

2. infml саступа́ць, уступа́ць, прызнава́ць свае́ памы́лкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

heráblassen

*

1.

vt

1) спуска́ць

2) уступа́ць (у цане)

2.

(sich) рабі́ць ла́ску

(каму-н.), ста́віцца пабла́жліва (да каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

адставаць, уступаць, заставацца ззаду; здавацца, таптацца, кульгаць (разм.) □ таптацца на адным месцы, быць у хвасце

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

ДЗВЮ́Х І́СЦІН ТЭО́РЫЯ,

сярэдневяковае вучэнне пра аўтаномнасць ісцін філасофіі (г. зн. рацыянальнага пазнання) і тэалогіі, якія могуць уступаць у супярэчнасць адна з адной. Узнікла ў 12—13 ст., звязана з пранікненнем арыстоцелізму ў сярэдневяковую культуру. Узыходзіць да Ібн Рушда і выразна сфармулявана ў авераізме. Ібн Рушд, прадстаўнікі наміналізму І.Дунс Скот, У.Окам сцвярджалі, што філасофія мае свае ўласныя, незалежныя ад багаслоўя прынцыпы, якія могуць супярэчыць догмам тэалогіі. Дз.і.т. развіваў пачынальнік англ. матэрыялізму Ф.Бэкан, які патрабаваў поўнага неўмяшання рэлігіі ў сферу навук. пазнання. Гэта тэорыя неаднаразова асуджалася царквой. У 1512 Латэранскі сабор паклаў канец дыскусіям пра «дзве ісціны», абвясціўшы прынцып «ісціна ісціне не супярэчыць». Вальнадумства эпохі Адраджэння паступова адыходзіць ад кампраміснай пазіцыі сярэдневяковых авераістаў, замяняе Дз.і.т. вучэннем пра «дзве кнігі» — Прыроды і Пісання, што адкрыты чалавечаму пазнанню: толькі ў «кнізе прыроды» чалавек набывае ісціну навукі і філасофіі, за Пісаннем застаецца функцыя рэліг.-маральных павучанняў (Т.Кампанела, Г.Галілей).

т. 6, с. 100

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Стая́ць ‘знаходзіцца на нагах’, ‘не рухацца з месца’, ‘не працаваць’, ‘трываць’, ‘знаходзіцца, размяшчацца’, ‘існаваць, быць (на свеце)’ (ТСБМ, Ласт., Некр. і Байк., Бяльк., Сл. ПЗБ), стоя́ць ‘тс’ (ТС), ст.-бел. стоять. Укр. стоя́ти, рус. стоя́ть, польск. stać, в.-луж. stejeć (< stojać), н.-луж. stojaś, чэш. státi, славац. stáť, серб.-харв. ста́јати, славен. státi, балг. стоя́, макед. стои ‘стаяць’. Прасл. *stojati утварылася ад форм цяп. часу і.-е. *stə‑i̯e/o на аснове і.-е. *sta‑ (гл. стаць) (Борысь, 574); адпавядае оск. staít ‘стаяць’, ст.-інд. sthitás ‘той, які стаіць’, грэч. στατόσ ‘тс’, лац. status, далей літ. stóti ‘станавіцца, уступаць’, ст.-прус. postāt ‘станавіцца’, ст.-в.-ням. stân, stên ‘стаяць’; гл. Траўтман, 281; Фрэнкель, ZfslPh, 20, 242; Мюленбах-Эндзелін, 3, 1052; Фасмер, 3, 769; Бязлай, 3, 313; Шустар-Шэўц, 1352; Махэк₂, 575–576; ЕСУМ, 5, 430–431; Глухак, 579.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

híngeben

*

1.

vt аддава́ць; перадава́ць у вало́данне; уступа́ць; ахвярава́ць

2.

(sich) аддава́цца, прысвяці́ць сябе́

sich der Hóffnung ~ — суцяша́ць сябе́ надзе́яй, спадзява́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Verhándlung

f -, -en

1) перагаво́ры, перамо́вы

~en éinleiten [ánbahnen] — пачына́ць перагаво́ры

in ~en tréten* — уступа́ць у перагаво́ры

2) юрыд. слу́ханне (справы); пасяджэ́нне суда́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)