вушнік, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць хваробы вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарколаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне наркалогіі. Урач-нарколаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарлавік, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць горла; ларынголаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касметолаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне касметалогіі. Урач-касметолаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

празектар, ‑а, м.

Урач-патолагаанатам, які займаецца анатаміраваннем трупаў.

[Ад лац. prosector — той, хто рассякае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэнтгенолаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па рэнтгеналогіі і рэнтгенатэрапіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

family doctor [ˌfæməliˈdɒktə] n. infml ура́ч агу́льнай пра́ктыкі; сяме́йны до́ктар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

акуліст, ‑а, М ‑сце, м.

Урач, спецыяліст па хваробах вачэй.

[Фр. oculiste ад лац. oculus — вока.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гамеапат, ‑а, М ‑наце, м.

Урач, які лечыць сродкамі гамеапатыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гігіеніст, ‑а, М ‑сце, м.

Урач — спецыяліст у галіне гігіены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)