навучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак., чаму і зінф.
Набыць навыкі, уменне рабіць што‑н., засвоіць, пераняць што‑н. Навучыцца кравецкай справе. Навучыцца вадзіць машыну. Навучыцца плаваць. □ За гэты час Тастоў навучыўся ўзгадняць адвагу з абавязкам.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Меха́ніка ’фізіка руху цел і стану раўнавагі, а таксама ўзаемадзеянне цел’, ’будова, канструяванне машын, апаратаў, прыстасаванняў’. Паводле Крукоўскага (Уплыў, 83), запазычана з рус. мовы, у якой механика (1709 г.) праз польск. ці ням. з лац.mēchanica ’механіка’ < ст.-грэч.μηχανική τέχνή ’уменне будаваць машыны’ (SWO, 461). Бел. лексема магла быць узята з польск. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гі́бкасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць і якасць гібкага (у 1 знач.). Гібкасць стальнога прута.//перан. Багацце адценняў, выразнасць (пра голас, мову і пад.). Гібкасць думкі.
2.перан.Уменне хутка прыстасоўвацца да ўмоў, абставін. Гібкасць палітыкі. Гібкасць партыйнага кіраўніцтва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хра́брасць, ‑і, ж.
Здольнасць, уменне пераадольваць страх; мужнасць, адвага. Працавалі з храбрасцю юнацкай, Формулы зубрылі на хаду.Панчанка.[Дзед:] — А медалі гэтыя дадзены мне за праяўленую ў баях выключную храбрасць...Лынькоў.
•••
Для храбрасці — каб надаць сабе смеласці, падбадзёрыць сябе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Hándhabe
f -, -n
1) рукая́тка
2) сро́дак, магчы́масць
3) уме́нне вало́даць (чым-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
гаміле́тыка
(гр. homiletikos = уменне гаварыць з людзьмі)
раздзел багаслоўя, у якім разглядаюцца тэарэтычныя і практычныя пытанні царкоўных пропаведзяў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
казуі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
1. У юрыспрудэнцыі — прымяненне агульных артыкулаў закона да розных юрыдычных выпадкаў.
2.Кніжн. У сярэдневяковай схаластыцы і багаслоўі — прымяненне да асобных выпадкаў агульных дагматычных палажэнняў.
3.перан.Уменне адстойваць заблытаныя або фальшывыя палажэнні; кручкатворства.
[Ад лац. casus — выпадак.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АПЛО́МБ (франц. aplomb літар. раўнавага) у харэаграфіі, упэўненая, свабодная манера выканання; уменне захоўваць у раўнавазе ўсе часткі цела. Тэрмін «апломб» ідзе ад прыёмаў віртуознай тэхнікі танца 18 ст. — «рабіць апломб» значыла заставацца ў раўнавазе на паўпальцах некалькі тактаў; у 1-й трэці 19 ст. — устойлівасць на кончыках пальцаў.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Пісьме́ннасць ’уменне чытаць і пісаць’, ’адсутнасць памылак’, пі́сьменнасць ’сістэма графічных знакаў для пісання’, ’сукупнасць пісьмовых помнікаў якой-небудзь эпохі пэўнага народа’, рус.пи́сьменность ’пісьменнасць’, польск.piśmienność ’граматнасць’, ’літаратура’, серб.-харв.пи̏сменост ’тс’, макед.писменост ’пісьменнасць’, ’граматнасць’, балг.писменост ’пісьменнасць’. Бел.пісьме́ннасць < пісьме́нны; а пісьменнасць, відаць, прыйшло з рус. мовы пісьмовым шляхам (пра рус.письменность гл. Вінаградаў, ДС ИЯ, 1959, 31–49).
Страціць навыкі, уменне рабіць што‑н. Андрэйка зусім развучыўся думаць, не можа знайсці рашэнне самай простай задачкі.Гамолка.Маёр гаварыў заўсёды, што лётчык павінен лятаць кожны дзень. Інакш ён, развучыцца, будзе баяцца хуткасці, вышыні...Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)