абла́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Разм.

1. Улада, уплыў. Свежы сустрэчны вецер асвяжыў мяне, на нейкую хвіліну адагнаў сон, які браў мяне ў сваю абладу. С. Александровіч.

2. Уладанне, прыналежнасць, здабытак. У сяле ўсялякія чуткі, усякая гутарка, што вядзецца патайна, без усякіх сведак, скора робіцца агульнай абладай. Колас.

3. Аправа (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

papacy

[ˈpeɪpəsi]

n., pl. -cies

1) па́пства

а) паса́да, ула́да па́пы

б) пэры́яд ула́ды па́пы

2) усе́ па́пы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

епіскапа́т

(лац. episcopatus, ад гр. episkopos = епіскап)

1) улада епіскапа;

2) епіскапы дадзенай царкоўнай акругі, дадзенага краю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

throne [θrəʊn] n.

1. трон, прасто́л;

come to/mount/ascend the throne заня́ць прасто́л;

an address from the throne тро́нная прамо́ва

2. the throne ула́да караля́, карале́вы;

the heir to the throne насле́днік прасто́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

каімпе́рыум

(ад ка- + лац. imperium = улада)

сумеснае панаванне некалькіх дзяржаў над чужой тэрыторыяй, якая атрымлівае асобы міжнародны статус.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АСІКА́ГА,

2-я дынастыя ваенна-феад. правіцеляў (сёгунаў) Японіі ў 1335 (1338)—1573. Улада Асікага была нетрывалая з-за ўзмацнення мясц. князёў (даймё). Міжусобныя войны, якія пачаліся з сярэдзіны 15 ст., прывялі краіну да распаду на асобныя незалежныя княствы. Апошні прадстаўнік дынастыі скінуты яп. палкаводцам Ода Набунага ў 1573.

т. 2, с. 29

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

executive

[ɪgˈzekjətɪv]

1.

adj.

1) выкана́ўчы (камітэ́т, ула́да)

2) адміністрацы́йны

2.

n.

выкана́ўчая ўла́да, во́рган

•

- Chief Executive

- the chief executive

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

аўтарытары́зм

(фр. autoritarisme, ад лац. auctoritas = улада)

антыдэмакратычная сістэма палітычнага ўладарання, якая характарызуецца рэжымам асабістай улады, дыктатарскімі метадамі кіравання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

герантакра́тыя

(ад гр. geron, -ntos = стары чалавек + -кратыя)

уяўная ранняя форма арганізацыі грамадства, пры якой улада нібыта належала старэйшым.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тэакра́тыя

(гр. theokratia, ад theos = бог + kratos = сіла, улада)

форма дзяржаўнага кіравання, калі палітычная ўлада ў краіне належыць духавенству.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)