малаці́ць
1. dréschen* vt;
2. разм (біць, стукаць) schlágen* vt, klópfen vi; dréschen* vt, prügeln vt (збіваць, біць)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
bang3 [bæŋ] v. бра́згаць, сту́каць, ля́паць;
The door banged shut behind her. Яна бразнула дзвярыма.
bang about [ˌbæŋəˈbaʊt] phr. v. гру́каць
bang around [ˌbæŋəˈraʊnd] phr. v. = bang about
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
łopotać
незак.
1. шалясцець, лапатаць;
łopotać skrzydłami — лапатаць крыламі;
2. стукаць; калаціць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Кла́цаць ’моцна стукаць, ляпаць’ (Жыв. сл., Нар. словатв.). Гл. кляцаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раздзо́гаць ’разбіць’ (Нас.), раздзо́ганный ’выпадкова разбіты’ (Нас.). Ад раз- і дзо́гаць ’стукаць, стукаць нагамі’, ’біць, калаціць’ (Нас.). Сюды ж укр. дьо́гнути ’штурхнуць, кальнуць’, чэш. дыял. džignút ’кальнуць’, літ. díegti ’калоць’. Да праславянскага *dьgnǫti (ЭССЯ, 5, 205); адносна семантыкі параўн. джгаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
póchen
vi
1) (an A) сту́каць (аб што-н.)
an die Tür ~ — сту́каць у дзве́ры
es [man] pocht — сту́каюць
2) бі́цца (пра сэрца)
3) перан. (auf A) выхваля́цца (чым-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
knock2 [nɒk] v. (at/on)
1. сту́каць; сту́кацца
2. біць
knock down [ˌnɒkˈdaʊn] phr. v. збіва́ць з ног;
I was knocked down by a car. Мяне збіла машына.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
пасту́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Мнагакр. да стукаць. Вартавы аднастайна адмерваў крокі, пастукваў абцасамі, каб не замерзла ногі. Лынькоў. Каб добра лягло бервяно, Злёгку абухам пастуквалі. Барадулін. Мякка пастуквалі колы, вагон пагойдваўся, ледзь чутна паскрыпвала аконнае шкло — яго не шчыльна прыгналі да рамы. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыглушы́цца, ‑глушыцца; зак.
1. Стаць менш чутным, гучным. Каля залітага вадой мастка пачалі нечым драўляным стукаць, і раптам вадзяны шум прыглушыўся і ўпаў на ніжэйшыя тоны. Чорны.
2. перан. Аслабець, зменшыцца (пра адчуванне, пачуццё). Недзе прыглушыўся боль, калі яго вочы глянулі на зоры. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Расхляба́стаць ’разбіць’ (Жд. 3). Да хлябастаць, што ўяўляе інтэнсіў да хля́баць, хля́паць ’стукаць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)