Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Са́духі ’пахаванне’, ’раптоўная смерць’ (Нас.), ’канец, смерць’ (Гарэц., Др.-Падб.), саду́хі ’тс’ (Байк. і Некр.), укр.со́духі ’тс’. Ад першых двух слоў пахавальнага песнапення: «Со духи праведными скончавшуся…» (Нас., 572) або ц.-слав.съ доухы правьдникъ, параўн. Цвяткоў, Запіскі, 2, 51.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Капо́та ’смерць’ (клец., Нар. лекс.). З польск.kapota ’правал, пагібель, канцы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зарэ́зацца, ‑рэжуся, ‑рэжашся, ‑рэжацца; зак.
Зарэзаць сябе (нажом, брытвай і пад.). А смерць — пачварная бабуля — Сама зарэжацца касой!Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
успе́ниеср., церк.
1.(смерть)смерць, род. сме́рці ж.;
2.(церковный праздник) Прачы́стая, -тай ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
shock2[ʃɒk]v. узру́шваць, шакі́раваць;
I was shocked at the news of her death. Мяне ашаламіла навіна пра яе смерць.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
шчы́глік, ‑а, м.
Памянш.-ласк.да шчыгол. Спелы яблык блішчыць на прыпёку, Смелы шчыглік пяе пра жыццё — не пра смерць.Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ву́смерць прысл. ’да смерці’ («Полымя», 1970, № 2, 118). Няясна, магчыма, прыназоўнікавае ўтварэнне — у + смерць, як на + смерць з нехарактэрнай для бел. мовы перацяжкай націску; параўн. рус.на́смерть. Апошняе дазваляе меркаваць аб магчымым запазычанні слова з рус. мовы, відаць, вусным шляхам, дзе яно магло паходзіць са спалучэння в + смерть (дакладней — во́ смерть).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кліні́чныв разн. знач. клини́ческий;
~ныя ўмо́вы — клини́ческие усло́вия;
~ныя до́следы — клини́ческие о́пыты;
○ ~ная смерць — клини́ческая смерть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
капе́ц, -пца́, мн. -пцы́, -пцо́ў, м.
1. Месца для захавання на зіму агародніны.
К. бульбы.
2. Насып са слупам як межавы знак.
На мяжы лесу з полем стаялі капцы.
3. Насып, курган.
4. звычайна мн.Смерць, пагібель, канец (разм.).
Тут яму і капцы.
|| прым.капцо́вы, -ая, -ае (да 1—3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)