скразны́, -а́я, -о́е.

1. Які праходзіць наскрозь.

Скразная рана.

2. Які перамяшчаецца прама ад аднаго пункта да другога, без перасадак і перагрузак.

С. цягнік.

3. Які распаўсюджваецца на ўсе моманты вытворчай дзейнасці, на ўвесь прадмет.

Скразная загартоўка дэталей.

4. Рэдкі, ажурны; праз які праходзіць святло.

Скразныя фіранкі.

5. Пра вецер, што дзьме праз адтуліны, якія знаходзяцца насупраць адна адной.

С. вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

радзе́йшы прил. сравнит. ст.

1. жи́же, пожи́же; бо́лее жи́дкий;

2. ре́же, жи́же;

3. ре́же;

4. ре́же, ре́дкостнее;

1-4 см. рэ́дкі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

rare​1 [reə] adj.

1. рэ́дкі; малараспаўсю́джаны;

rare books/postage stamps/metals/gems рэ́дкія кні́гі/пашто́выя ма́ркі/мета́лы/кашто́ўныя камяні́;

This species of plant is becoming increasingly rare. Гэты від расліны становіцца надзвычай рэдкім.

2. infml рэ́дкі, выклю́чны; незвыча́йны;

rare courage выклю́чная му́жнасць;

on the rare occasions у рэ́дкіх вы́падках

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пакра́паць, ‑ае; зак.

Крапаць, падаць дробнымі кроплямі некаторы час (пра дождж). Крыху пакрапаў дождж, потым аціх і ўсчаўся зноў — дробны і рэдкі, бы сыпануў хто з-за лесу вадзяныя кроплі. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэ́дзясь ’рэдкае палатно’ (ЖНС). Ад рэдкі (гл.). Форма, магчыма, па аналогіі з дробны > дробязь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́дзіва ’што-небудзь рэдкае’ (ТСБМ). Славацк. reďivo ’рэдкае палатно’. Ад рэдкі (гл.) + ‑ів‑а.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

unique

[juˈni:k]

adj.

1) непаўто́рны, адзі́ны ў сваі́м ро́дзе, уніка́льны

2) informal рэ́дкі; незвыча́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Рэ́жка ’металічная рашотка’, ’краты’ (смал., КЭС). Рус. курск. ре́жка ’лёгкі плот, палісаднік’. Да рэдкі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жы́дкі, ‑ая, ‑ае.

Абл.

1. Вадзяністы, негусты. Жыдкі кісель. □ Па калодкі вязлі калёсы ў жыдкую гразь. Нікановіч.

2. Рэдкі, негусты. У госця былі жыдкія чорныя вусы. Самуйлёнак.

3. Тонкі і гібкі. Жыдкі дубец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

stray​2 [streɪ]adj.

1. бяздо́мны; прыблу́дны; бадзя́жны, валацу́жны

2. рэ́дкі, выпадко́вы;

a stray bullet шалёная ку́ля;

a few stray taxis не́калькі выпадко́вых таксі́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)