валато́ўскі, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і волатаўскі. [Жадзейка:] — Спіць маладосць сном валатоўскім. Машара. Вось ён стаіць перад намі валатоўскага росту сібірак. «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маларо́слы, ‑ая, ‑ае.
Невялікага росту, нізкарослы. Хлапчук хоць яшчэ і падлетак, але ўжо большы за матку, бо яна — жанчына маларослая. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самататрапі́н
(ад гр. soma, -atos = цела + trope = змена)
прадукт сакрэцыі пярэдняй часткі гіпофіза, які садзейнічае росту, уплывае на абмен рэчываў; гармон росту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Кама́рак ’чалавек нізкага росту’ (гродз., Сцяшк. Сл.), з польск. komarek ’камарык’, да кама́р (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
грыбасе́й, ‑ю, м.
Разм. Пра цёплы дробны дождж, які спрыяе росту грыбоў. За акном церусіў дождж, ціхі і цёплы грыбасей. С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Курда́ ’чалавек малога росту’ (Ян., Нар. сл.). Да *курта. Параўн. курдаты (гл.) і куртатыj (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зрасці́ся, 1 і 2 ас. не ўжыв., -це́цца; зро́сся, зрасла́ся, -ло́ся; зак.
1. Злучыцца, утвараючы адно цэлае ў працэсе росту, зажывання.
Зламаная косць зраслася.
Арэхі зрасліся.
2. перан. Зблізіцца, зжыцца.
Ён зросся з вясковым жыццём.
|| незак. зраста́цца, -а́ецца.
|| наз. зрашчэ́нне, -я, н. і зраста́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сты́мул, -лу м. сти́мул; побуди́тель;
с. ро́сту — сти́мул (побуди́тель) ро́ста;
с. павышэ́ння прадукцы́йнасці пра́цы — сти́мул повыше́ния производи́тельности труда́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ро́ба, ‑ы, ж.
Разм. Грубае рабочае адзенне (звычайна парусінавае або брызентавае). Падабраў мне боцман Гарнітур па росту — Крэпкую марскую Робу з палатна. Жычка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скараспе́ласць, ‑і, ж.
1. Здольнасць жывёл і раслін да хуткага развіцця і росту. Скараспеласць бройлераў.
2. перан. Разм. Залішняя паспешнасць, неабдуманасць. Скараспеласць вывадаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)