ёд, -у, М ёдзе, м.

1. Хімічны элемент, крышталічнае рэчыва цёмна-шэрага колеру, якое здабываецца галоўным чынам з марскіх водарасцей.

2. Спіртавы раствор гэтага рэчыва, ужыв. ў медыцыне.

|| прым. ёдны, -ая, -ае і ёдзісты, -ая, -ае.

Ёдны раствор.

Ёдзісты прэпарат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нітрагліцэры́на, ‑ы, ж.

Складаны эфір гліцэрыны і азотнай кіслаты, які ўжываецца як выбуховае рэчыва і як лекавы прэпарат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вакцы́на, ‑ы, ж.

Спец. Прэпарат з аслабленай культуры заразных мікробаў, які выкарыстоўваецца ў якасці лячэбнага або папераджальнага сродку.

[Ад лац. vaccinus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уратрапі́н, ‑у, м.

Лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца як супрацьмікробны сродак пры лячэнні халецыстыту, менінгіту, энцэфаліту і іншых хвароб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ядахіміка́т, ‑у, М ‑каце, м.

Хімічны прэпарат, які прымяняецца для барацьбы са шкоднікамі сельскай гаспадаркі. Апрацоўка пасеваў ядахімікатамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндокри́нный физиол. эндакры́нны;

эндокри́нная систе́ма эндакры́нная сістэ́ма;

эндокри́нные же́лезы эндакры́нныя зало́зы;

эндокри́нный препара́т эндакры́нны прэпара́т.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэабрамі́н, ‑у, м.

Лекавы прэпарат, алкалоід, які знаходзіцца ў чаі, зернях какавы і выкарыстоўваецца як сасударасшыральны і мачагонны сродак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

preparation

[,prepəˈreɪʃən]

n.

1) падрыхто́ўка f., рыхтава́ньне n.

2) прэпара́т -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

валідо́л, ‑у, м.

Лекавы прэпарат (вадкі або ў таблетках), які выкарыстоўваецца для расшырэння сасудаў, заспакаення нервовай сістэмы і папярэджання рвоты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прышчэ́п, прышчэ́па, прышч́эпка ’расліна, якой перасаджаны орган іншай расліны; прышчэпленая расліна’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Байк. і Некр., Варл.), прышчэ́пак, прышчэ́па ’чаранок, які прышчапляецца да расліны’ (Нік. Очерки; Гарэц., ТСБМ), прышчэ́пка ’дзеянне паводле дзеяслова прышчапі́ць 2; прышчэпачны прэпарат’. Рус. прище́п, прище́па, укр. прище́па ’тс’. Аддзеяслоўныя дэрываты ад прышчапіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)