здо́льшчына, ‑ы, ж.

Арэнда зямлі, пры якой плата ўносіцца не грашамі, а часткай (доляй) ураджаю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паміну́тны, -ая, -ае.

1. Які адбываецца кожную мінуту, бесперапынна.

Памінутныя выклікі да тэлефона.

Памінутна (прысл.) турбуюць.

2. Які вылічваецца па мінутах.

Памінутная плата за тэлефонныя перагаворы.

|| наз. паміну́тнасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыба́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца прыбаўкай (у 2 знач.); дадатковы. Прыбавачная плата.

•••

Прыбавачная вартасць гл. вартасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапла́та, -ы, ДМ -ла́це, ж.

1. гл. даплаціць.

2. Дадатковая плата.

Атрымаць даплату за звышурочную работу.

Д. за багаж.

|| прым. даплатны́, -а́я, -о́е.

Даплатная каса.

○

Даплатное пісьмо — пісьмо, за перасылку якога плаціць атрымальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пагаме́нт

(іт. pagamento)

фін. плата наяўнымі грашыма.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ДАХО́Д,

грашовая сума, якая рэгулярна і законным шляхам паступае ў непасрэднае распараджэнне суб’екта эканомікі. Галоўныя крыніцы Д. — заработная плата, прадпрымальніцкі прыбытак, арэндная плата, асабістая дапаможная гаспадарка, розныя дзярж. выплаты і інш. Гл. таксама Дзяржаўныя даходы, Даходы насельніцтва, Даходы прадпрыемства, Нацыянальны даход.

т. 6, с. 69

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

франкіро́ўка ж., спец.

1. (действие) франкиро́вка, франки́рование ср.;

2. (плата) франкиро́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запла́та, ‑ы, ДМ ‑плаце, ж.

Разм. Тое, што і плата. Якая заслуга, такая і заплата. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пе́нсія, пэ́нсія, пэ́нсыя ’штомесячнае грашовае забеспячэнне ў старасці, заработная плата’ (ТСБМ, Яруш., Сл. ПЗБ), ’жалаванне, узнагарода’ (Шпіл.). З польск. pensja, penzja ’сталае гадавое жалаванне, плата’, якое з лац. pēnsio ’ўзнагароджанне, плата, плацеж’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ру́га

(с.-гр. rhoga = плата)

плата духавенству хлебам, часам грашыма, якая выдавалася ў старажытнарымскай дзяржаве, а пасля ў Маскоўскай дзяржаве да 17 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)