палітзняво́лены, ‑ага, м.
Палітычны зняволены. Асноўную масу палітзняволеных складалі не вопытныя рэвалюцыянеры, а радавыя ўдзельнікі вызваленчага руху — сяляне, рамеснікі, рабочыя. Калеснік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палітрабо́тнік, ‑а, м.
Палітычны работнік; той, хто вядзе палітработу. У грамадзянскую вайну на франтах супраць Дзянікіна і Урангеля.. [Кавалёў] быў палітработнікам. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
statesman
[ˈsteɪtsmən]
n., pl. -men
дзяржа́ўны муж, паліты́чны дзяя́ч
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Правады́р ’ідэйны, палітычны кіраўнік партыі, клана’, ’той, хто кіруе племям, войскам, атрадам’ (ТСБМ, Гарэц.). Укр. провода́рь, проводи́рь ’праваднік, важаты’. Ад праводзіць з усх.-слав. суф. *‑yrʼ, параўн. павадыр. Меркаванні Кюнэ (Poln., 90) пра польскі ўплыў беспадстаўныя, гл. Банькоўскі, 2, 796.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
палітаддзе́л, ‑а, м.
Палітычны аддзел; партыйна-палітычны орган, створаны партыяй для ўзмацнення партыйнага кіраўніцтва і палітычнай работы на некаторых участках сацыялістычнага будаўніцтва і ў арміі. На прывітанне [танкісты] адказалі весела: начальнік палітаддзела быў жаданым госцем. Мележ. Пісьменнік і сам ідзе ў Чырвоную Армію і працуе ў палітаддзеле Заходняга фронту, не пакідаючы сваёй творчай працы. Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
иде́йно-полити́ческий ідэ́йна-паліты́чны;
иде́йно-полити́ческое воспита́ние масс ідэ́йна-паліты́чнае выхава́нне мас.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
палітыка-...,
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «палітычны» (у 1 знач.), напрыклад: палітыка-выхаваўчы, палітыка-масавы, палітыка-эканамічны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палітэмігра́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Палітычны эмігрант. У 1870 годзе Вазаў прыязджае ў горад Враіла, дзе ён трапляе ў асяроддзе палітэмігрантаў. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэфарма́цыя, ‑і, ж.
Сацыяльна-палітычны рух супраць феадалізму ў Заходняй Еўропе ў 16 ст., які набыў форму рэлігійнай барацьбы супраць каталіцкай царквы.
[Ад лац. reformatio — змяненне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
upheaval [ʌpˈhi:vl] n. зрух; зрушэ́нне;
a political upheaval паліты́чны пераваро́т;
volcanic upheavals вулкані́чныя зру́хі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)