Вуркуга́н ’нахабны злодзей’ (З нар. сл.). Разам з укр. арг. вуркага́н, уркага́н ’злодзей’ да ву́рка (у́рка) ’тс’ (Рудніцкі, 1, 500); прыклады экспрэсіўнай суфіксацыі такога тыпу прыводзіць Крывіцкі (З нар. сл., 133).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

immodest

[ɪˈmɑ:dɪst]

adj.

1) нясьці́плы, няскро́мны; бесцырымо́нны, наха́бны

2) непрысто́йны, недаліка́тны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

arrogant

[ˈærəgənt]

adj.

1) празьме́рна ганары́сты, фанабэ́рысты; пыхлі́вы, наха́бны

2) саманадзе́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

impertinent

[ɪmˈpɜ:rtənənt]

adj.

1) грубія́нскі, непачці́вы, наха́бна-задзі́рлівы; наха́бны

2) недарэ́чны, няслу́шны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

barefaced

[,berˈfeɪst]

adj.

1) з адкры́тым тва́рам, бяз ма́скі

2) наха́бны, бессаро́мны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

наха́бства, ‑а, н.

1. Бессаромная назойлівасць, бесцырымоннасць. [Гузакоўскі] з’яўляўся прадстаўніком таго ўжо выміраючага племені «універсальных дзеячаў», якія з аднолькавым поспехам і нахабствам гатовы заняць любую пасаду ў любой установе. Краўчанка.

2. Нахабны ўчынак. А Хведар ужо спалохаўся сваіх слоў. Як ён адважыўся так жартаваць! Ці не падобна гэта на нахабства?.. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хлюст, ‑а, М ‑сце, м.

Разм.

1. Хітры і нахабны чалавек; прайдзісвет. [Стася:] — Не бачыш, які гэта хлюст. На хаду абуе ў лапці каго захоча. Пальчэўскі. [Глобаў:] — Я цябе, хлюста такога, да трактара блізка не дапушчу, пакуль чалавекам не станеш. Беразняк. // Франтаваты, развязны чалавек. Звышмодны хлюст.

2. Від картачнай гульні. Гуляць у хлюсты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бессаро́мны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае сораму; нахабны. Алена ўжо была б рада, каб гэтая.. баба адкаснулася ад яе, але хіба так лёгка збавіцца ад такой бессаромнай нахабніцы. Чарнышэвіч. // Непрыстойны, пазбаўлены пачуцця сораму. Лёдзя адразу ўвайшла ў атмасферу чыста жаночых клопатаў, трывог, шчырых, бессаромных размоў. Карпаў. // Які выяўляе бессаромнасць, нахабнасць. Бессаромны позірк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

audacious

[ɔˈdeɪʃəs]

adj.

1) адва́жны

an audacious pilot — адва́жны пілёт

2) наха́бны; бессаро́мны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

flippant

[ˈflɪpənt]

adj.

1) адва́жны, наха́бны (у гу́тарцы, у трыма́ньні)

2) непачці́вы, грубія́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)