про́разь
1. Рукаў, вадзяная пратока (басейн Дняпра Макс., 244).
2. Маладая нізкая трава сярод рослага травастою (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
пане́нка ж разм
1. (незамужняя дачка пана) únverheiratete Tóchter des Gútsbesitzers;
2. уст (маладая дзяўчына) Fräulein n -s, -, júnges Mädchen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пермане́нт, ‑у, М ‑нце, м.
Доўгатэрміновая завіўка валасоў. Прычоска-перманент. □ Да нас далучаецца Валя, прыгожая, досыць маладая жанчына з вялікімі сінімі вачыма і бялявымі завіткамі перманенту. Навуменка.
[Фр. permanent — пастаянны ад лац. permaneo — застаюся.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Маладзёхна ’маладая’ (навагр., КЭС), польск. młoduchna ’тс’. Бел.-польск. ізалекса, характэрная наяўнасцю суфікса ‑uxna (Слаўскі, SP, 1, 75). Да малады́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Расхіхла́ць ’зняць з маладой захіхланне і надзець жаночы чапец, пасля чаго маладая пераходзіць з дзявочага стану ў жаночы’ (Некр.). Да хіхол (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сняк ‘веснавое ягня’ (Жыв. св.). З *вясняк ‘тс’, параўн. весьня́к ‘маладая жывёліна, якая нарадзілася вясною’ (петрык., Жыв. сл.), шляхам адсячэння пачатку слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ку́чары, ‑аў; адз. няма.
Разм. Кучаравыя або завітыя валасы. Маладая жанчына з прыгожым тварам, з белакурымі кучарамі, крыху напушчанымі на шыракаваты лоб, нечым прывабіла не старога яшчэ палкоўніка. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Малада́йка ’маладзіца’ (Чуд.). Беларускі рэгіяналізм. Да малады́ (гл.). Параўн. таксама серб.-харв. мла̀дојка ’маладая дзяўчына’. Аб суфіксе ‑а́йка гл. Сцяцко, Афікс. наз., 145–146.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Схед: (маладая) на схєдъ стояла, з долей размоўляла, тлумачыцца “на сходѣ, перед отправлением в церковь” (Доўн.-Зап., Пін.). Відаць, да польск. дыял. sched ’сход’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
валкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; незак., што.
Зграбаць скошаную збажыну, траву і пад. у ваякі. Разбівае, валкуе, нават складае ў копы гатовае сена самая маладая калгасная брыгада — піянеры і школьнікі. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)