бляя́ць, бляе; незак.

Крычаць (пра авечак). То там, то сям з саней падавала свой прарэзлівы голас свіння, бляяла авечка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

squeal​2 [skwi:l] v.

1. прані́зліва крыча́ць; вішча́ць, верашча́ць, скавыта́ць;

squeаl in pain крыча́ць ад бо́лю;

squeаl with delight вішча́ць ад ра́дасці;

squeаl like a pig вішча́ць як (рэ́заная) свіння́

2. (on) infml быць дано́счыкам, дано́сіць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дава́й част. разг. (при инф.) дава́й, ну;

прыбе́г і д. крыча́ць — прибежа́л и дава́й (ну) крича́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

náchschreien

* vt (D) крыча́ць усле́д (каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

schnáuzen

vi груб. гавары́ць гру́ба, ла́яцца, крыча́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

wíederrufen

* vt, vi крыча́ць у адка́з, адкліка́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

расшуме́цца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; зак.

Разм.

1. Пачаць моцна і доўга шумець. Вецер расшумеўся. Хвалі расшумеліся. □ Звоняць рэкі з ручаямі, Расшумеліся дубровы, Над палямі, над барамі Кліч праносяцца вясновы. Броўка.

2. Пачаць моцна крычаць, лаяцца. [Малашкін] раптам можа страшэнна расшумецца з-за дробязі. Тады пачынае крычаць тонкім пісклявым голасам, пакуль не сарвецца, не закашляецца. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

objurgate

[ˈɑ:bdʒərgeɪt]

v.

1) свары́цца, крыча́ць на каго́

2) дакара́ць каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ка́ўка, ‑і, ДМ каўцы; Р мн. кавак; ж.

Абл. Галка (у 1 знач.). Кругом бурліць вада... Крычаць у небе каўкі. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белу́га зоол. бялу́га, -гі ж.;

◊

реве́ть белу́гой раўці́ не́мым го́ласам; не́ма крыча́ць; ро́ўма раўці́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)