Кары́ца ’высушаная пахучая кара з галінак карычных дрэў’ (ТСБМ). Да кара (гл.) з прадуктыўнай дэмінутыўнай суфіксацыяй на ‑іца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

chłosta

ж. цялесная кара; цялеснае пакаранне; лупцоўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Erhängung

f -, -en паве́шанне, ве́шанне (кара)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Wíedervergeltung

f -, -en адпла́та, ка́ра, по́мста

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Hírnrinde

f -, -n анат. мазгава́я кара́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

по́мста ж Ráche f -; Vergéltung f - (кара, пакаранне);

кро́ўная по́мста Blútrache f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

экзэку́цыя ж Zwángsvollstreckung f -; Körperstrafe f - (цялеснае пакаранне); Hínrichtung f - (кара смерцю)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

аблупі́цца сов. облупи́ться; ободра́ться;

фа́рба ~пі́лася — кра́ска облупи́лась;

кара́ на дрэ́ве ~пі́лася — кора́ на де́реве ободрала́сь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

прараката́ць, ‑качу, ‑кочаш, ‑коча; зак.

1. Утварыць кароткі рокат, заракатаць. Блізка праракатаў аўтамат. Кулі ўпіліся ў яліну, пасыпалася кара. Ставер.

2. Ракатаць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

залы́сіна, ‑ы, ж.

1. Аблыселая частка галавы ад ілба над скронню. Рэдкія валасы на гарбузаватай галаве быццам пагусцелі і не відно стала тых залысін, што ўрэзаліся ў глыбіню валасоў. Сабаленка.

2. Месца на ствале дрэва, дзе счасана, садрана кара. Кара на .. [дубе] маршчыністая, мае гузаватыя каросты і залысіны. С. Александровіч. На шэрых ад кары і моху соснах мільгаюць хвацкія залысіны — падсочка. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)