ścinać

незак.

1. зрэзваць, зразаць;

2. сцінаць (знімаць) галаву, абезгалоўліваць;

3. замарожваць;

4. правальваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

отстраня́ть несов.

1. адхіля́ць; адсо́ўваць; адшту́рхваць, адпі́хваць;

2. (от должности) звальня́ць, зніма́ць (з паса́ды); (от участия в чём-л.) адхіля́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

устраня́ть несов.

1. устараня́ць; (убирать) прыма́ць, прыбіра́ць; (уничтожать) знішча́ць; (ликвидировать) ліквідава́ць;

2. (отстранять) звальня́ць, зніма́ць (з паса́ды); (на время) устараня́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зніма́цца несов.

1. в разн. знач. снима́ться; см. зня́цца 1;

2. см. здыма́цца;

3. страд. снима́ться; увольня́ться; отстраня́ться; смеща́ться; убира́ться; изыма́ться; см. зніма́ць 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фа́ска ​1, ‑і, ДМ фасцы; Р мн. ‑сак; ж.

Спец. Скошаная частка рабра, канта на драўляных, металічных і іншых вырабах. І калі разец канчаў знімаць апошнюю фаску — нібы ачнуўся хлопец. Ваданосаў.

[Ад франц. facette.]

фа́ска ​2, ‑і, ДМ фасцы; Р мн. ‑сак; ж.

Разм. Памянш. да фаса; невялікая фаса. З Балачанкі прывёз фаску салёных грыбоў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

schäumen

1.

vi пе́ніцца, дава́ць [пуска́ць] пе́ну

2.

vt зніма́ць пе́ну (з чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ánlassen

* vt

1) тэх. заво́дзіць (матор, машыну)

2) не зніма́ць (вопратку і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

péllen

vt зніма́ць шалупі́нне

◊ wie aus dem Ei gepéllt sein — бы́ць апра́нутым з іго́лкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Разу́ць ’зняць з каго-небудзь абутак’ (ТСБМ; чэрв., Сл. ПЗБ; Сцяшк.), разува́ць ’знімаць абутак’ (ТСБМ; ганц., Сл. ПЗБ; Гарэц.), разува́лкі ’прыстасаванне для зняцця абутку з ног’ (паст., Сл. ПЗБ), рус. разу́ть, разува́ть, укр. роззу́ти, роззува́ти, укр. разм. розбува́ты, польск. rozzuwać, rozzuć, н.-луж. rozuś. Гл. абу́ць; параўн. і ст.-бел. вызꙋватися ’разувацца’ (1616 г., Карскі 2-3, 96).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэсквама́цыя

(лац. desquamatio, ад desquamare = знімаць луску)

1) мед. злушчванне клетак эпітэлію з паверхні органаў і тканак (лушчэнне скуры);

2) злушчванне паверхневага слою горных парод у выніку рэзкіх змен тэмпературы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)