jednomyślny

jednomyśln|y

аднадушны, аднагалосны;

~a zgoda — аднагалосная згода

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

OK​1 [əʊˈkeɪ] n. infml адабрэ́нне; дазво́л, зго́да;

give/get the OK to do smth. дава́ць/атры́мліваць дазво́л зрабі́ць што-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

accord​1 [əˈkɔ:d] n. гармо́нія; зго́да

♦

of one’s own accord па ўла́снай во́лі, без прыму́су;

with one accord аднаду́шна, аднагало́сна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кансэ́нсус

(лац. consensus = згода, аднастайнасць)

1) збег думак; агульная згода па спрэчных пытаннях удзельнікаў канферэнцый, перагавораў, пасяджэнняў і г.д.;

2) форма калегіяльнага прыняцця рашэння, якое ўступае ў сілу толькі тады, калі за яго выказаліся ўсе без выключэння ўдзельнікі галасавання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

сва́рка ж.

1. ссо́ра, скло́ка; ра́спря;

2. перебра́нка, перепа́лка; ссо́ра;

◊ ле́пей драўля́ная зго́да, чы́мся залата́я с. — посл. худо́й мир лу́чше до́брой ссо́ры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Beréitschaft

f -

1) гато́ўнасць; зго́да

2) дзяжу́рная часць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Éinwilligung

f -, -en зго́да

die ~ verwéigern — не пагаджа́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

вы́мучаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад вымучыць.

2. у знач. прым. Атрыманы ў выніку цяжкіх намаганняў. Вымучаная згода.

3. у знач. прым. Разм. Знясілены, змучаны. Хвіліна спатрэбілася на тое, каб вывесці з аглабель вымучанага каня і ўвагнаць у хлеў. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Няўзго́да, неўзго́да ’няшчасце, непрыемнае здарэнне’ (ТС), рус. невзгода ’тс’. Ад незафіксаванага + узго́да, параўн. рус. дыял. взгода ’міласць, мір’ (да год, гл.), у беларускай мове звычайна згода ’тс’. Па лінгвагеаграфічных прычынах малаверагодна запазычанне з рускай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sanction​1 [ˈsæŋkʃn]n.

1. афіцы́йная зго́да, дазво́л, падтры́мка, адабрэ́нне;

tacit sanction маўклі́вая зго́да;

give/grant sanction to smth. даць зго́ду на што-н.

2. fml ме́ра, са́нкцыя;

apply sanctions against smth. прымяня́ць са́нкцыі су́праць чаго́-н.;

punitive/vindicatory sanctions ка́рныя са́нкцыі;

the last sanctions of the law вышэ́йшая ме́ра пакара́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)