ка́мер-ю́нкер, ‑а, м.
Малодшае прыдворнае званне ў царскай Расіі і некаторых манархічных дзяржавах. // Асоба, якая мае гэта званне.
[Ням. Kammerjunker.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падпалко́ўнік, ‑а, м.
Званне або чын афіцэра ў арміі, рангам ніжэй палкоўніка. // Асоба, якая мае гэтае званне або чын.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
капіта́н, ‑а, м.
1. Афіцэрскае званне, якое ідзе за званнем старшага лейтэнанта. // Асоба, якая мае гэта званне. [Васіль] прайшоў праз усю вайну. Вырас, да капітана, камандзіра роты. Шамякін.
2. Начальнік, камандзір судна. Капітан карабля. □ — Вось падыходзіць да мяне капітан і пытае: «Як вы думаеце, дарагі Тапурыя, не будзе непагоды сёння на моры?» Самуйлёнак.
3. Кіраўнік спартыўнай каманды. Капітан футбольнай каманды.
•••
Капітан-лейтэнант — афіцэрскае званне ў ваенна-марскім флоце, якое ідзе за званнем старшага лейтэнанта. // Асоба, якая мае гэта званне.
Капітан 3‑га рангу — афіцэрскае званне ў флоце, якое ідзе за званнем капітан-лейтэнанта. // Асоба, якая мае гэта званне.
Капітан 2‑га рангу — афіцэрскае званне ў флоце, якое ідзе за званнем капітана 3‑га рангу. // Асоба, якая мае гэта званне.
Капітан 1‑га рангу — афіцэрскае званне ў флоце, якое ідзе за званнем капітана 2‑га рангу. // Асоба, якая мае гэта званне.
[Фр. capitaine.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гранд, ‑а, М ‑дзе, м.
Спадчыннае званне вышэйшага дваранства ў Іспаніі (адменена ў 1931 г.). // Асоба, якая мела гэта званне.
[Ад лац. grandis — вялікі, важны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
камерге́р, ‑а, м.
У некаторых манархічных дзяржавах — прыдворнае званне, на ступень вышэйшае за камер-юнкера. // Асоба, якая мае гэта званне.
[Ням. Kammerherr.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
партупе́й-пра́паршчык, ‑а, м.
Ніжэйшае званне ў рускай арміі канца 18 ст., якое прысвойвалася дваранам. // Асоба, якая мела такое званне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
партупе́й-ю́нкер, ‑а, м.
У дарэвалюцыйнай рускай арміі — званне, якое прысвойвалася юнкерам за выдатную службу. // Асоба, якая мела такое званне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пэр, ‑а, м.
Званне прадстаўнікоў вышэйшага дваранства ў Англіі і Францыі (да рэвалюцыі 1848 р.). // Асоба, якая носіць гэта званне.
[Фр. pair, англ. peer ад лац. par — роўны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фрэ́йліна, ‑ы, ж.
Прыдворнае званне дзяўчыны-дваранкі, якая знаходзіцца пры царыцы, каралеве, прынцэсе і пад. // Асоба, якая мае гэта званне.
[Ад ням. Fräulein.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пэ́рства, ‑а, н.
Званне пэра.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)