прамыць, ✂; зак.

  1. Ачысціць, мыючы, абліваючы, палошчачы.

    • П. рану.
    • П. страўнік (спец.).
    • П. мазгі каму-н. (перан.).

  2. Пра вадкасць: струменем, напорам прарабіць адтуліну, паглыбленне ў чым-н.

    • Вада прамыла дамбу.

  3. Ачысціць (вадкасць) ад прымесей або, раствараючы і ўзбоўтваючы, аддзяліць лёгкія часцінкі ад цяжкіх (спец.).

    • П. залаты пясок.

  4. Правесці які-н. час, мыючы што-н.

|| незак. прамываць, ✂.

|| наз. прамыванне, ✂ і прамыўка, ✂.

|| прым. прамывальны, ✂, прамыўны, ✂, прамывачны, ✂ і прамыйны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ring​1 [rɪŋ] n.

1. пярсцёнак;

a gold ring залаты́ пярсцёнак;

a wedding ring заруча́льны пярсцёнак

2. ко́льца; ко́ла, круг;

a key ring ко́льца ад ключа́;

rings of smoke ко́льцы ды́му

3. цыркава́я арэ́на; рынг

4. канфо́рка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адмы́ць, -мы́ю, -мы́еш, -мы́е; -мы́ты; зак.

1. каго-што. Мыццём ачысціць (ад бруду, гразі і пад.); вымыць. Змыць што-н. з чаго-н. А. бруд з вопраткі. А. рукі.

2. спец., што. Прамываннем ачысціць ад прымесей. А. залаты пясок.

3. перан. Зняць віну, ганьбу, грэх; вярнуць гонар. Чорную душу не адмыеш!

4. Размываючы плынню, патокам, аддзяліць. Рака адмыла частку берага.

|| незак. адмыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. адмыва́нне, -я, н. і адмы́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (да 1 знач., спец.).

|| прым. адмы́вачны, -ая, -ае (да 2 знач.; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)

згале́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Голы, апусцелы (пра дрэвы, нівы і пад.). Дзе-нідзе трапляліся цэлыя дзялянкі зусім згалелых дрэў, і лес сумна хваляваў пустэчай. Мележ. Згадай гэты дзень залаты, што над пушчай, згалелымі пожнямі рассыпаў залатыя лісты. Дубоўка.

2. перан. Вельмі бедны, збяднелы. Нялёгка было згалеламу шляхцюку служыць сярод багатай знаці, але к трыццаці гадам і ён стаў паручнікам. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медальён, ‑а, м.

1. Аздабленне авальнай ці круглай формы ў выглядзе футарала, унутр якога можна ўстаўляць фотаздымак або які‑н. талісман; носіцца звычайна на ланцужку на шыі. Налева ад трона, некалькі воддаль ад усіх, стаіць Гамлет. Па ім чорны аксамітавы плашч, на фоне якога блішчыць залаты ланцужок з вялікім медальёнам. «Полымя».

2. Рэльеф або малюнак у авальным або круглым абрамленні.

[Фр. médaillion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Turpe est aliud loqui, aliud sentire

Ганебна адно гаварыць, а другое думаць.

Недостойно одно говорить, а другое думать.

бел. Чорную душу і залаты язык не схавае. У воды з мілым тварам, а за воды крутым варам.

рус. Не годится в неправде язык шевелить, чтобы в очи хва лить, а за очи хулить.

фр. Un homme à l’âme double (Человек с двойной душой). Un homme à double face (Двуличный человек). Il pleure d’un œil et rit de l’autre (Одним глазом плачет, другим смеётся).

англ. Practice what you preach (Делай то, что проповедуешь).

нем. Gebrochenes Versprechen ‒ gesprochenes Verbrechen (Нарушенное обещание ‒ высказанное преступление).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

Lamétta

n -s

1) (сярэ́браны, залаты́) дождж (ёлачныя аздабленні)

2) іран. іканаста́с (пра бязмерна начэпленыя ўзнагароды)

viel ~ trágen* — начапля́ць медалёў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

карава́й, ‑я, м.

Вясельны абрадавы пірог круглай формы. Віншаваць са шчасцем пойдуць [людзі] маладых, Каравай пшанічны панясуць да іх. Кляўко. Адно хіба не хапала таго, каб мы з Ірай сталі пад вянец, а астатняе ўсё было: нават дзялілі каравай. Сабаленка. // Вялікая булка, спечаная для якой‑н. урачыстасці, свята. Ваша свята — наша свята! І выносяць залаты Каравай нам з першай хаты Украінскія браты. Панчанка. На чужы каравай рота не разявай. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

учапі́ць, учаплю, учэпіш, учэпіць; зак.

1. што. Зачапіць за што‑н. Учапіць вудачку.

2. што. Павесіць што‑н. на што‑н. Клава ўчапіла на мадонну каралі. Чорны.

3. у што. Разм. Зачапіць у час руху чым‑н. або за што‑н. Уязджаючы ў двор,.. [Ціток] знарок учапіў заднім колам у шула брамы. Лобан. У лесе з возам — [конь] проста залаты: не было выпадку, каб ён учапіў дзе ў дрэва ці ў пень. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Juwél

n, m -s, -en

1) кашто́ўны ка́мень, кашто́ўнасць

2) n -s, -e перан. скарб; жамчу́жына

ein ~ von éinem Ménschen — залаты́ чалаве́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)