Змартве́нне, змартве́ня ’гора’ (Сл. паўн.-зах.). З польск. zmartwienie ’непрыемнасць’ ад z‑martw‑ić ’стаць прычынай смутку’, уст. ’забіць’. Корань martw‑ гл. мёртвы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прышы́бці ’забіць’ (узд., Жд. 2), прышы́бнуць перан. ’прыгнясці’ (паст., Сл. ПЗБ), прышыбну́ць ’ашукаць, абмануць’ (Бяльк.), прышыба́ць ’хутка дабірацца’ (Мат. Гом.). Гл. шыбаць, шыбава́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кінжа́л м Dolch m -(e)s, -e;
забі́ць кінжа́лам erdólchen vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
запалява́ць 1, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак., каго.
Палюючы, злавіць або забіць звера, птушку. Запаляваць лісу.
запалява́ць 2, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак.
Пачаць паляваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гвазда́ць ’моцна біць’, гваздзі́ць ’тс’, таксама гваздану́ць (Нас., БРС, Бяльк., Шатал.). Першаснае значэнне ’забіваць, забіць гвозд’. Слав. (прасл.?) *gvozditi (гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 184–185).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыко́цаць ’забіць’ (віл., Сл. ПЗБ). Няясна. Фіксацыя слова дазваляе суаднесці з літ. kùcas ’дубіна, палена’. Не выключана і кантамінацыя з незафіксаваным гукапераймальным *ко́цаць < ко́каць/ко́кнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wytrysnąć
зак. пырснуць; прыснуць; забіць фантанам (струменем)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
zgładzić
зак.
1. забіць;
2. знішчыць; вынішчыць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
стру́шчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑шчыць; зак., каго-што.
Разм. Раскрышыць на дробныя часткі; раструшчыць. Абломкі хваставога апярэння маглі струшчыць ліхтар кабіны і забіць лётчыка. Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закало́ць 1, ‑калю, ‑колеш, ‑коле; зак., каго-што.
1. Забіць, пракалоўшы чым‑н. вострым. Аднойчы ў баі, чалавек вялікай фізічнай сілы, Хамутоўскі закалоў штыком трох варожых салдат. Курто. // Забіць на мяса (свінню). — Наташа, парсюка ты запалі, каб дзеці на нішчымніцы не сядзелі. Шамякін.
2. Замацаваць, пракалоўшы чым‑н. вострым; прыкалоць. Закалоць валасы шпількамі.
закало́ць 2, ‑коле; зак.
Пачаць калоць 1 (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)