Verbum

наса́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Чалавек з вялікім носам.

2. Птушка з доўгай дзюбай або жывёліна з вялікім носам.

вы́мерлы, -ая, -ае.

Які вымер, не пакінуўшы патомства (пра род, сямейства і пад.), або які знік, перавёўся (пра расліны).

Мамант — вымерлая жывёліна.

вярблю́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Буйная жвачная аднагорбая або двухгорбая жывёліна пустынь і сухіх стэпаў.

|| прым. вярблю́джы, -ая, -ае.

абле́так, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

Маладая жывёліна, якая пералетавала.

Бычок-аблетак.

◊

На аблетак (разм.) — каб аблетавала, праляжала лета (звычайна пра дровы).

шака́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Драпежная жывёліна сямейства сабачых, якая харчуецца пераважна мярцвячынай.

|| прым. шака́льны, -ая, -ае і шакалі́ны, -ая, -ае.

ягуа́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Буйная драпежная жывёліна сямейства кашэчых з чырванавата-жоўтай поўсцю ў чорныя плямы.

|| прым. ягуа́равы, -ая, -ае.

ізю́бр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Млекакормячая жывёліна сямейства аленевых, якая водзіцца ў горных лясах Далёкага Усходу; разнавіднасць марала.

|| прым. ізю́бравы, -ая, -ае.

дзікабра́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

Жывёліна атрада грызуноў, спіна і бакі ў якой пакрыты доўгімі іголкамі.

|| прым. дзікабра́завы, -ая, -ае.

Дзікабразавае шчацінне.

газе́ль¹, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.

Парнакапытная жывёліна падсямейства сапраўдных антылоп з доўгімі нагамі і рагамі лірападобнай формы.

|| прым. газе́лін, -а.