Stórchennest

n -es, -er бусля́нка, гняздо́ бусла́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Ádlerhorst

m -(e)s, -e арлі́нае гняздо́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

хайлу́к, ‑а, м.

Абл. Вавёрчына гняздо. [Зоська:] — О-о, гэта яна [вавёрка] можа. Нядаўна маміны грыбы, што сушыліся пад страхою, таксама забрала і перанесла ў хайлук, у гняздо сваё. Ляўданскі. Ужо каля самага поля ў густых пасадках сасонніку Міхась натрапіў на вавёрчын хайлук. Бяспалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мяздо ’гняздо’ (гродз., Сл. ПЗБ). Да гняздо (гл.), у якім адпала пачатковае г-, а н > м (аб гэтым Карскі, 1, 324).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гняздзе́чка, ‑а, н.

Памянш.-ласк. да гняздо (у 1 знач.). Якая птушка, такое і гняздзечка. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бу́слаў, ‑ава.

Які належыць буслу. Буслава дзюба. □ На схіленай вершаліне хвоі красавалася старадаўняе буслава гняздо. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сычы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сыча (у 1 знач.), які належыць яму. Сычынае гняздо.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gniazdo

н.

1. гняздо;

gniazdo jaskółcze — ластаўчына гняздо;

gniazdo rodzinne — родны дом;

2. тэх. гняздо;

3. эл. штэпсельная разетка;

bocianie gniazdo — мар. марс;

gniazdo zła — скопішча зла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

падстрэ́шны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, размешчаны пад страхою. Ластаўчына гняздо было ў самым гумне, на падстрэшнай перакладзіне. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Horst

m -(e)s, -e гняздо́ (драпежнай птушкі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)