гнездава́нне, ‑я, н.

Перыяд размнажэння птушак, звязаны ў большасці іх відаў з віццём гнязда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваўча́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Адзін з відаў туберкулёзу скуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альфа-...

Першая састаўная частка складаных слоў у складзе некаторых тэрмінаў.

○

Альфа-часціцы — ядры атама гелію.

Альфа-прамяні — адзін з відаў выпрамянення радыеактыўных ядзер.

Альфа-распад — выдзяленне альфа-часціц пры самаадвольным распадзе атамных ядзер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мяша́нец, ‑нца, м.

Разм. Жывёла або расліна, атрыманая ад скрыжавання двух розных парод, відаў; метыс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падгру́здак, ‑дка, м.

Агульная назва некалькіх відаў ядомых шапкавых грыбоў сямейства сыраежкавых, блізкіх да груздоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

масць, -і, мн. -і, -е́й, ж.

1. Колер шэрсці ў жывёл.

Конь гнядой масці.

2. Частка калоды ігральных карт, якая адрозніваецца колерам і формай ачкоў.

Званковая м.

◊

Усіх масцей (неадабр.) — розных відаў, напрамкаў, поглядаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мно́жны, -ая, -ае.

Які складаецца з вялікай колькасці чаго-н., праяўляецца ў мностве форм, відаў.

Множная этымалогія.

○

Множны лік — граматычны разрад, які паказвае, што гаворка ідзе пра многія прадметы, асобы.

|| наз. мно́жнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кашані́ль, ‑і, ж.

Агульная назва некалькіх відаў насякомых, з цела самак якіх здабываюць чырвоную фарбу кармін.

[Фр. cochenille.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стараду́бка, ‑і, ДМ ‑бцы, ж.

Народная назва некаторых відаў пакрытанасенных раслін сямейства казяльцовых і гарычкавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суднахо́дства, ‑а, н.

Рух па водных шляхах розных відаў транспарту: суднаў, паромаў, тэхнічнага і дапаможнага флоту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)