кня́жы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і княжацкі. [З узгорка] відаць .. чорная вежа сярэдневяковага княжага замка. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́быць, пабочн.

Напэўна, мусіць; відаць. Была ўжо, мабыць, дзесятая ці нават адзінаццатая гадзіна. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

must [mʌst, məst] v.

1. (азначае неабходнасць, павіннасць) паві́нен, трэ́ба;

I must go му́шу/трэ́ба ісці́

2.(азначае меркаванне, якое мяжуе з упэўненасцю) ма́быць, му́сіць, пэ́ўна, напэ́ўна, віда́ць;

It must be late. Напэўна, ужо позна.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

seem [si:m] v.

1. здава́цца, уяўля́цца: It seems to me that… (Мне) здаецца, што…;

She seems to be right. Відаць, яна мае рацыю.

2. (ужываецца як дзеяслоў-звязка);

She seems happy. Яна выглядае шчаслівай.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

відне́ць безас dämmern vimp, tághell wérden;

відне́е es wird hell, es dämmert, es tagt;

развідне́ла(ся) es ist Tag [hell] gewórden;

2. (віднецца) гл відаць II

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

ко́тная,

Цяжарная (пра авечку, казу). Авечка аказалася котная, як відаць, гаспадар пакідаў яе на племя. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Абл. Скалупаць. [Сёмка:] — Толькі, відаць, не скалупіш таго, што прыкіпела... Кандрусевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тае́жнік, ‑а, м.

Чалавек, які жыве і працуе ў тайзе. Відаць, нешта ўспомнілася старому таежніку. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́вязь, ‑і, ж.

Пераемная сувязь чаго‑н. Так, відаць, і тчэцца ўнепрыкметку повязь пакаленняў, часоў, лёсаў. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

светлыня́, ‑і, ж.

Разм. Яркае асвятленне, пры якім усё добра відаць. Светлынёй золак далі ўсе расквеціў. Чарнушэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)