нежывы́

1. nicht lébend, tot;

2. біял., хім. (неарганічны) ánorganisch;

3. (вялы) schlaff

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

washed out [ˌwɒʃtˈaʊt] adj.

1. абле́злы, зліня́лы

2. вя́лы, мля́вы; сто́млены, змо́раны;

feel wa shed out адчува́ць сябе́ змо́раным

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мя́мля, ‑і, ДМ ‑ю, Т ‑ем, м.; ДМ ‑і, Т ‑яй (‑яю), ж.

Разм. Той, хто мямліць; вялы, нерашучы чалавек. Прыйшлося ўмовы сацспаборніцтва чытаць. А каму чытаць? Тут жа мямлі якой не даручыш. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ча́хлы, ‑ая, ‑ае.

1. Які дрэнна, слаба расце (пра расліны); вялы, чэзлы. Вецер парывіста і нечакана павярнуўся з усходу, узвіхрыў слупы пылу, прынёс са стэпу горкі пах дыму, затрос чахлыя кусты акацый. Хомчанка.

2. Хваравіты, кволы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

schláfmützig

a разм. паўсо́нны, санлі́вы, апаты́чны, вя́лы, непаваро́тлівы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stagnant

[ˈstægnənt]

adj.

1) засто́йны

2) за́тхлы

3) Figur. ле́ны, вя́лы; тупы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

безжи́зненный

1. (лишённый признаков жизни, мёртвый) змярцве́лы, пазба́ўлены жыцця́, безжыццёвы, нежывы́;

2. (мертвенный, омертвелый) мёртвы, нежывы́; (застывший) вя́лы, мля́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замле́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Анямелы, адзеравянелы. Жанчына паспрабавала ўзняцца, але замлелыя ногі не слухаліся, і яна зноў апусцілася на траву. Стаховіч.

2. Млявы, вялы, расслаблены (пра стан чалавека). Пазірквае з ваўчка пагляд здзіўлены Замлелага малойчыка — вартаўніка. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

leniwy

leniw|y

лянівы, гультаяваты; вялы;

pierogi ~e — лянівыя варэнікі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адру́злы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які страціў пругкасць, свежасць; вялы, зморшчаны (пра твар, скуру і пад.). Адрузлы, з чырвона-карычневымі плямамі загару, твар у Вабейкі ільсніўся ад поту. Хадкевіч. Чорныя вочкі хутка глянулі і зноў схаваліся пад адрузлымі павекамі. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)