звальне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. звальняць — звольніць і звальняцца — звольніцца; пастаяннае або часовае вызваленне ад працы, службы і пад. Падаць заяву аб звальненні. □ Быў выхадны дзень, салдатам далі звальненне. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лібераліза́цыя

(ням. Liberalizierung = вызваленне, ад лац. liberalis = свабодны)

даванне большай свабоды, вызваленне;

л. цэн — зняцце абмежаванняў, лімітаў і меж аптовых і рознічных цэн на тавары і прадукты; найчасцей гэта азначае павышэнне цэн.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэідэалагіза́цыя

(ад дэ- + ідэалогія)

вызваленне ад ідэалогіі, змяншэнне яе ролі ў жыцці грамадства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

браня́​II ж.

1. гл. бронь;

2. (вызваленне ад вайсковай службы) Fréistellung [Befréiung] vom Militärdienst

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

амні́стыя, ‑і, ж.

Поўнае альбо частковае вызваленне ад пакарання засуджаных судом асоб, якое праводзіцца актам вярхоўнай улады. Бабейку судзілі за махлярства, ён прасядзеў гады са тры, вызваліўся па амністыі і вярнуўся дахаты. Хадкевіч.

[Ад грэч. amnēstia — дараванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sabbatical [səˈbætɪkl] n. вызвале́нне ад пра́цы (выкладчыку ўніверсітэта для навуковай працы);

be on sabbatical быць у тво́рчым во́д пуску для выкана́ння навуко́вай пра́цы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

эмансіпа́цыя

(лац. emancipatio)

вызваленне ад залежнасці, прыгнёту, забабонаў; ураўноўванне ў правах (напр. э. жанчын).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Entlássung

f -, -en

1) вызвале́нне

2) звальне́нне, адста́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Fréistellung

f -, -en

1) дава́нне, дазво́л

2) вызвале́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

нацярпе́цца, ‑цярплюся, ‑церпішся, ‑церпіцца; зак.

Зведаць, перажыць шмат чаго‑н. непрыемнага, цяжкага; нагаравацца. Нацярпецца голаду і холаду. □ Румыны нашу армію сустракалі як родную, народ тут бедны, нацярпеўся, адчуў адразу, што армія краіны сацыялізма нясе вызваленне. Прокша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)