Сказ 1 ‘фраза, выказванне, выраз’ (ТСБМ, Ласт., Гарэц., Байк. і Некр.), ‘аповяд пра падзеі мінулага або сучаснасці’, ‘расказ, апавяданне’ (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб.), ‘вымаўленне, гаворка’ (ТС). Нулявы дэрыват ад сказаць (гл. казаць); параўн. рус. сказ ‘паданне, апавяданне’. Як граматычны тэрмін лічыцца арыгінальным утварэннем без семантычных паралеляў у іншых мовах (Бідэр, Зб. Мальдзісу, 331), калі не лічыць семантычнай паралеллю чэш. věta ‘сказ’ ад старога кораня ‑větiti ‘гаварыць’ (Голуб-Ліер, 506).
Сказ 2, сказік ‘бяльмо на воку’ (навагр., Жыв. сл.). Гл. каз.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ко́мікс
(англ. comics)
серыя малюнкаў з кароткімі суправаджальнымі тэкстамі, што ўтвараюць закончанае апавяданне.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пры́хваткам, прысл.
Тое, што і прыхваткамі. Часта і многа — апавяданне ці пару раздзелаў рамана — прачытваў прыхваткам у дарозе. Брыль. Відаць, усё гэта рабілася прыхваткам, але шчыра, ад душы. Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
анекдо́т
(фр. anecdote, ад гр. anekdotos = нявыдадзены)
1) кароткае апавяданне жартоўнага ці сатырычнага зместу пра незвычайную падзею, сітуацыю, выпадак у жыцці гістарычнай асобы або фальклорнага героя;
2) невялікае гумарыстычнае апавяданне з нечаканым канцом.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
паро́дыя, -і, мн. -і, -дый, ж.
1. Твор, сатырычны або камічна падроблены пад іншы твор.
П. на апавяданне.
2. перан. Насмешка, здзек са знешняга, няўдалага пераймання чаго-н., скажонага падабенства да чаго-н.
Не абутак, а адна п.
|| прым. парады́йны, -ая, -ае і парады́чны, -ая, -ае.
Парадыйны жанр.
Парадычны прыём.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
creepy [ˈkri:pi] adj. infml жу́дасны, жахлі́вы, стра́шны; які́ выклікае стра́х;
a creepy story апавяда́нне, ад яко́га маро́з па ску́ры/спі́не ідзе́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
gawęda
ж.
1. гутарка, размова; гамонка;
2. літ. апавяданне
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
легенда́рны в разн. знач. легенда́рный;
~нае апавяда́нне — легенда́рный расска́з;
л. геро́й — легенда́рный геро́й;
~ныя чу́ткі — легенда́рные слу́хи
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыпаве́стка ’дадатак да аповесці, апавядання; прымаўка’ (Нас.), прыповесьць ’прытча’ (Ласт.), ст.-бел. приповѣсть ’прымаўка’ (Ужэвіч, 1616, гл. Карскі 2-3, 92), приповесть, приповястка ’тс’, приповясть ’прытча’ (Ст.-бел. лексікон). Укр. припові́стка, припові́сть ’прыказка, прымаўка; апавяданне; прытча’, припові́дка ’прыказка, прымаўка’. Улічваючы фанетыку, магчыма, запазычана з польск. przypowieść ’прытча, прымаўка’, паводле Банькоўскага (2, 946), ад przypowiedzieć ’расказаць з маральна-дыдактычным намерам’. Глухак (503) аналагічнае харв. pripovijédati ’расказваць’ лічыць калькай лац. praedicare, што зусім не абавязкова пры наяўнасці *povědati ’распавесці’, параўн. таксама серб.-харв. при̏повест ’прымаўка’, prȉpovijetka ’апавяданне, казка’, славен. pripovêdka ’тс’; гл. Сной₂, 578.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
anecdote [ˈænɪkdəʊt] n.
1. каро́ткае заба́ўнае апавяда́нне пра рэа́льную асо́бу або́ падзе́ю; сме́шная гісто́рыя
2. (суб’екты́ўнае) апіса́нне, яко́е не заснава́на на фа́ктах
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)