m -s, - цэнтра́льны (паў)абаро́нца, цэнтр абаро́ны (футбол, гандбол)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
хаўбе́к
(англ. half-back, ад half = напалавіну + back = абаронца)
паўабаронца ў футболе і хакеі.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
адвака́т
(лац. advocatus)
1) юрыст, які абараняе інтарэсы абвінавачанага на судзе; абаронца;
2) перан. той, хто заступаецца за каго-н.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
adwokatka
ж.
1. адвакат (жанчына);
2.перан. заступніца; абаронца, адвакатка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Stópper
m -s, -
1) сто́пер, цэнтра́льны абаро́нца (футбол)
2) тэх. сто́пар
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
tribune
I[ˈtrɪbju:n]
n.
1) трыбу́н -а m.
2) абаро́нца людзе́й або́і́хных право́ў
II[ˈtrɪbju:n]
n.
трыбу́на f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пракура́тар (гіст.) ’асоба, якая кіравала чыёй-небудзь маёмасцю, маёнткам, гаспадаркай’ (ТСБМ), ст.-бел.прокураторъ ’адвакат, абаронца, апякун’ (1509 г.), са ст.-польск.procurator ’апякун, упаўнаважаны, дарадца’ (Булыка, Лекс. запазыч., 44). Сучаснае польск.prokurator ’адвакат; распарадчык маёмасцю ў манастыры’, што непасрэдна ўзыходзіць да лац.prōcūrātor ’кіраўнік маёмасцю; апякун; дарадца’ (Банькоўскі, 2, 782).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ідэо́лаг
(ад гр. idea = паняцце + logos = вучэнне)
выразнік, абаронцаідэалогіі якога-н. грамадскага класа, групы, напрамку.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
◎ Ле́ля, лёля, лёлё, люли ’анёл-абаронца’, ’купідон’ (КЭС), рус.лель ’тс’, а таксама прыпеў у песнях лелё, лёлем‑ю, лё‑ люшки, укр.лелё. Відавочна, да прасл.leleti/lelejati > бел.лялёць (гл.) (Брукнер, 294; Фасмер, 2, 479). Семантычна (вобразнае пераасэнсаванне) сюды можна дадаць і лёля ’кашуля’ (гл.), як покрыва, якое абараняе ад негатыўных уплываў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ся́бар, ‑бра; мн. сябры, ‑оў; м.
1. Той, хто звязаны з кім‑н. сяброўствам. Мікола — сябар Даніку? Вялікі дружыць з малым?Брыль.Пеця быў проста Пеця, добры, вясёлы сябар.Хомчанка.
2.чаго. Прыхільнік, абаронца. Сябры свабоды.
3. Ужываецца ў звароце, звычайна да прыязнай або блізкай асобы. Смялей, сябры мае, смялей да шкотаў і да помп!А. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)