султа́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да султана ​1, належыць яму. Султанскі палац. // Які знаходзіцца пад уладай султана. Султанская дзяржава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сучляно́ўны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да сучлянення (у 3 знач.); які знаходзіцца ў месцы сучлянення. Сучляноўная паверхня касцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тазасцегнавы́, ‑ая, ‑ое.

Які размешчаны на месцы сутыкнення сцягна з тазавай косцю; які злучае сцягно з тазавай косцю. Тазасцегнавы сустаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрмаметры́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да тэрмаметрыі. Тэрмаметрычная шкала.

•••

Тэрмаметрычны гадзіннік — спецыяльны гадзіннік, які паказвае сярэднюю тэмпературу дня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ультрамары́навы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ультрамарыну. Ультрамарынавая фарба.

2. Які мае колер ультрамарыну; ярка-сіні. Ультрамарынавае неба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

федэраты́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да федэрацыі. Федэратыўныя сувязі.

2. Які з’яўляецца федэрацыяй. Расійская Савецкая Федэратыўная Сацыялістычная Рэспубліка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ферментаты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ферменту; з’яўляецца ферментам. Ферментатыўнае рэчыва. // Які праходзіць, адбываецца пад уздзеяннем ферменту. Ферментатыўныя працэсы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фінля́ндскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Фінляндыі, фінляндцаў, які належыць, уласцівы ім. Фінляндскія лясы. // Зроблены ў Фінляндыі. Фінляндскі параход.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фларэнты́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Фларэнцыі, фларэнтыйцаў, які належыць, уласцівы ім. Фларэнтыйскія звычаі. // Зроблены ў Фларэнцыі. Фларэнтыйскае сукно.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хаджа́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які многа бываў дзе‑н.; бывалы. Хаджалы чалавек.

2. Які хадзіў у запрэжцы (пра каня).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)