каду́к
(польск. kaduk, ад лац. caducus)
1) права на атрыманне спадчыны без завяшчання ў даўняй Беларусі (16—17 ст.);
2) чорт, д’ябал; 3)уст. тое, што і эпілепсія.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
кано́н
(гр. kanon = норма, правіла)
1) асноўнае правіла, палажэнне якога-н. кірунку, вучэння (напр. царкоўныя каноны, каноны класіцызму);
2) тое, што з’яўляецца традыцыйнай, абавязковай нормай (напр. тэхнічныя каноны).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
лаку́на
(лац. lacuna = паглыбленне, упадзіна)
1) анат. пустата паміж тканкамі або органамі чалавека і жывёл, запоўненая лімфай;
2) тое, што і крыпта 3;
3) прапушчанае месца ў тэксце.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
захо́п, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. захопліваць — захапіць (у 1 знач.).
2. Гвалтоўнае прысваенне чаго‑н., авалоданне чым‑н. Захоп улады. Захоп тэрыторыі. Захоп сялянамі памешчыцкіх зямель.
3. Тое, што і захват.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
змо́ра, ‑ы, ж.
Тое, што і зморанасць; стома. Яніна ідзе і ідзе шпарка, каб замарыцца і забыць пра ўсё. Але зморы няма. Мурашка. На дзяўчынку пала змора, Спіць яна ў полі чыстым. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зо́латца, ‑а, н.
1. Ласк. да золата.
2. Тое, што і золатка. — Ха-ха-ха, золатца маё, — смяецца весела Сымоніха, — .. другім чалавекам Сымон зрабіўся; цяпер у мяне не жыццё, а проста рай. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зруйнава́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. зруйнаваць.
2. Тое, што і разбурэнне (у 2 знач.). — А зруйнаванні і бамбёжкі да гэтага часу і ў сне трывожаць маё сэрца, — кажа Барыс. Гарбук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заме́с, ‑у, м.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. замешваць — замясіць. Замес цеста. Замес бетону.
2. Тое, што замешана; маса, якая замешваецца ў адзін прыём. Адгрузіць гатовы замес. Даць восемсот замесаў за змену.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запра́ва, ‑ы, ж.
Тое, чым запраўляюць страву; прыправа, закраса. Там [на чужыне] давалі толькі шпінат. Без заправы, Без грама солі. Аўрамчык. На думку маёй бабкі, суп з фасолі не патрабуе ні прыправы, ні заправы. Сяркоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зарабі́цца, ‑раблюся, ‑робішся, ‑робіцца; зак.
Разм.
1. Тое, што і запрацавацца.
2. Запэцкацца, вымазацца чым‑н. — Каб і твой тата працаваў у кузні ды браўся за вуголле, таксама зарабіўся б у сажу. Чарот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)