секвестра́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Налажэнне секвестру (у 1 знач.). Секвестрацыя маёмасці.

2. Утварэнне секвестру (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сідэра́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да сідэрацыі, прызначаны для сідэрацыі. Сідэральныя севазвароты. Сідэральныя папары. Сідэральныя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сідэра́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Заворванне зялёнай масы бабовых раслін для павышэння ўрадлівасці глебы.

2. Арганічнае зялёнае ўгнаенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стра́тны, ‑ая, ‑ае.

Які вядзе да страты, прыносіць страту. Стратны продаж. Стратная капальня.

•••

Стратная цана (спец.) гл. цана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стрыкту́ра, ‑ы, ж.

Спец. Звужэнне якога‑н. трубчастага органа або адтуліны поласцевага органа ў выніку запалення. Стрыктура стрававода.

[Лац. strictura.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэно́з, ‑у, м.

Спец. Звужэнне якога‑н. трубчастага органа або адтуліны ў поласцевым органе, якое перашкаджае іх функцыяніраванню.

[Ад грэч. stenos — вузкі, цесны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субстанцыялізава́цца, ‑зуюся, ‑зуешся, ‑зуецца; зак. і незак.

Спец.

1. Стаць (станавіцца) субстанцыяй.

2. толькі незак. Зал. да субстанцыялізаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тапані́мія, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць геаграфічных назваў (населеных пунктаў, рэк, азёр і пад.) якой‑н. мясцовасці. Тапанімія Беларусі.

[Ад грэч. topos — месца, мясцовасць і onyma — імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таракаскапі́я, ‑і, ж.

Спец. Метад агляду плеўральнай поласці пры дапамозе аптычнага прыбора, які ўводзяць праз пракол грудной сценкі.

[Ад грэч. thórakos — грудзі і ...скапія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

то́млены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад таміць.

2. у знач. прым. Спец. Атрыманы тамленнем. Томленая сталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)