éinen gúten ~ háben мець то́нкі нюх, мець до́брае чуццё
3) пагары́л. шпік, шпег
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
gängeln
1.
vt
1) вадзі́ць на по́вадзе; перан. займа́цца дро́бязнай апе́кай
2)
die Wíege ~ — калыха́ць калы́ску
2.
vi хадзі́ць, як дзіця́; хадзі́ць няцвёрда
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Brésche
f -, -n дзі́рка, прало́м; перан. слабо́е ме́сца
für j-n in die ~ spríngen* — дапамагчы́ каму́-н., замяні́ць каго́-н. у чым-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Spíeßrute
f -, -n прут(о́к), дубе́ц; шпіцру́тэн
j-n ~n láufen lássen* — гіст. праганя́ць каго́-н. праз строй; перан. даць каму́-н. ды́хту [чо́су]
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Ábsprung
m -(e)s, -sprünge
1) скачо́к, саско́кванне
2) перан. адхіле́нне, адыхо́д
3) спарт. штуршо́к; скачо́к
der ~ mit dem Fállschirm — скачо́к з парашу́там
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
zähmen
1.
vt
1) прыруча́ць
2) перан. утаймо́ўваць, уціхамі́рваць
séine Zúnge ~ — прытрыма́ць язы́к
séine Úngeduld ~ — стрыма́ць сваё нецярпе́нне
2.
(sich) стрыма́ць сябе́, уціхамі́рыцца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
féstfahren
*аддз.vi(s)i(sich) загра́знуць; се́сці на мель; заблы́тацца
перан. зайсці́ ў тупі́к
die Sáche ist féstgefahren — спра́ва зайшла́ ў тупі́к
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
flach
1.
a
1) пло́скі, пляска́ты
2) нізі́нны; ро́ўны
3) неглыбо́кі, паве́рхневы
4) перан. бана́льны
éine ~e Unterháltung — пуста́я размо́ва
2.
adv пла́стам
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
бясхма́р’е, ‑я, н.
Адсутнасць хмар; чыстае неба. Добры жаўранак бясхмар’е Прывітаў Лірычнай гамай І пазваў на неба сонца З-за лясоў, З-за небакраю...Карызна.//перан. Нічым не засмучанае жыццё. Жартавалі іншыя замнога, Што ў бясхмар’і човен наш плыве, Што, нібы за пазухай у бога, Пакаленне юнае жыве.Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імунітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м.
1. Неўспрымальнасць арганізма да заражэння хваробамі. Набыты імунітэт. Прыроджаны імунітэт.//перан. Здольнасць процістаяць чаму‑н. Ідэйны імунітэт. □ Уменне аўтара думаць, бачыць паэтычна служыць добрым імунітэтам супраць дэкларацыі, просталінейных рашэнняў.«ЛіМ».
2. Выключнае права не падпарадкоўвацца некаторым законам, якое даецца пэўным асобам. Дыпламатычны імунітэт.
[Ад лац. imimunitas — вызваленне ад чаго‑н.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)