няме́ць
1. stumm wérden, verstúmmen vi (s); die Spráche verlíeren* (траціць здольнасць гаварыць, мову);
2. (пра цела) erstárren vi (s), starr [gefühllos] wérden, ábsterben* vi (s)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
cue1 [kju:] n.
1. theatre рэ́пліка
2. намёк
♦
give smb. a cue намякну́ць/падказа́ць каму́-н., што рабі́ць або́ гавары́ць;
take one’s cue from smb. зразуме́ць чый-н. намёк
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
school3 [sku:l] v. стры́мліваць, дысцыплінава́ць;
school oneself in patience трэнірава́ць цярпе́нне;
school one’s tongue вучы́цца не гавары́ць лі́шняга;
school oneself into a habit набыва́ць звы́чку;
school a horse аб’язджа́ць каня́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
poprawnie
1. правільна; слушна;
mówić poprawnie — правільна гаварыць;
2. карэктна;
zachowywać się poprawnie — карэктна трымацца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
snuffle
[ˈsnʌfəl]
1.
v.i.
1) сапці́ праз зало́жаны нос
2) гавары́ць у нос, гугні́ць, гугня́віць
2.
n.
гугне́ньне n.
•
- the snuffles
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
przemawiać
незак.
1. выступаць; гаварыць прамову; гаварыць;
2. звяртацца;
przemawiać komu do rozumu — старацца прывесці да розуму каго;
przemawiać za kim/czym — заступацца за каго; выступаць у абарону каго; казаць на карысць каму
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
◎ Кы́ча-кы́ча ’воклік, якім адганяюць авечак’ (Нар. лекс.). Параўн. чэш. kyč‑kyč (так адганяюць коз). Аб генетычнай сувязі такіх воклічаў гаварыць немагчыма.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ло́гаці, ’стукаць’ (Сл. Брэс.). Няясна. Магчыма, балтызм. Параўн. літ. klegė́ti ’грукаць, стукаць, моцна гаварыць, шумець’. Менш верагодна германізм — са шлёгаць ’біць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
красамо́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які ўмее добра, прыгожа гаварыць; надзелены красамоўствам. — Так казаў Антон Корж, чалавек мудры і красамоўны. Багдановіч. — Сяргей Пятровіч, я чалавек не красамоўны і тостаў гаварыць не люблю. Шамякін. // Выказаны выразна, умела; поўны красамоўства. Красамоўны даклад. □ Кастусь з вялікай увагай слухаў прамову дырэктара, але красамоўныя і гучныя словы ўляталі ў адно вуха і выляталі ў другое. С. Александровіч.
2. перан. Які выразна перадае, паказвае што‑н. Красамоўны позірк. □ Коля, ідучы следам за Гусевым, даў Даніку красамоўны знак рукамі ўніз — правал. Шамякін.
3. перан. Пераканаўчы, наглядны, несумненны. Красамоўныя лічбы і факты аб вайне і міры прыцягвалі да сябе прахожых. Маўр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вары́згацца ’займацца пустымі размовамі; доўга з чым-небудзь вазіцца’ (Мядзв.), вораскаться ’тс’ (Мядзв.), вары́згаць ’гаварыць бязглузда і недарэчна’ (КЭС). Параўн. рус. дыял. вары́згать ’паспешна, неакуратна есці’, вара́згаться ’рабіць што-небудзь няўмела, доўга вазіцца’. Параўн. далей бел. варзе́каць ’размазваць што-небудзь густое’, рус. варза́кать ’рабіць што-небудзь наспех, сяк-так; дрэнна, неахайна пісаць’, укр. варзя́кати, верзя́кати ’балбатаць, вярзці’. Паколькі ў адным слове часта аб’яднаны значэнні ’пагана рабіць’ — ’балбатаць, гаварыць пустое, вярзці’ (параўн., напр., рус. вара́кать ’дрэнна рабіць, пэцкаць; гаварыць абы-што, вярзці’), то можна зыходзіць з *vьrz‑ti (вярзці́, укр. верзти́), да слав. *vьrz‑ ’плесці’. Форма вары́згацца (< варазгацца; параўн. варыхацца < варахацца) — гэта нібы экспрэсіўнае «паўнагалоссе» (vьrz‑ > верз‑ > вараз‑).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)