Verbum

наканава́насць, -і, ж. (разм.).

Тое, што наперад, загадзя абумоўлена абставінамі.

Н. лёсу.

наканава́нне, -я, н.

1. гл. наканаваць.

2. Тое, што і наканаванасць; лёс.

Верыць у н.

наканава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак., каго-што каму (разм.).

Наперад, загадзя вызначыць, абумовіць што-н.

|| незак. накано́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. наканава́нне, -я, н.

накане́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Невялікі каўпачок, звычайна падобны на конус, які насаджваецца на канец чаго-н. або прымацоўваецца да канца чаго-н.

Аловак з наканечнікам.

Чахол шаблі з бліскучым наканечнікам.

накане́чны, -ая, -ае.

Які знаходзіцца, прымацаваны на канцы чаго-н.

наканіфо́ліць гл. каніфоліць.

нака́паць гл. ка́паць.

накапа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што і чаго.

1. Капа́ючы, нарабіць паглыбленняў.

Н. канаў.

2. Капа́ючы, здабыць нейкую колькасць чаго-н.

Н. мех бульбы.

|| незак. нака́пваць, -аю, -аеш, -ае.

накапі́ць, -каплю́, -ко́піш, -ко́піць; -ко́плены; зак., што і чаго.

Паступова сабраць, павялічыць у якой-н. колькасці; назапасіць.

Н. грошай.

Н. вопыт.

|| незак. накапля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. накапле́нне, -я, н.

накапле́нне, -я, н.

1. гл. накапіць.

2. мн. -і, -яў. Тое, што накоплена; капітал, зберажэнні.

Дзяржаўныя накапленні.