здра́днік, ‑а, м.
Той, хто здрадзіў каму‑, чаму‑н., прадаў каго‑, што‑н. У кабінеце начальніка ўправы.. [Маруся] пазнавала здраднікаў і наймітаў, якія прыходзілі сюды з даносам на патрыётаў. Брыль. Нейкі здраднік данёс фашыстам, што настаўнік Дулеба пайшоў у партызаны, і над яго сям’ёю навісла небяспека. Шчарбатаў. // Той, хто парушыў вернасць каму‑н., у чым‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сагразі́ць, ‑гражу, ‑грозіш, ‑грозіць; зак.
Абл. Зрабіць што‑н. на злосць каму‑н.; насаліць каму‑н., даняць, дапячы. [Рыгор:] — Але вось наўмысля прыйду, вось каб табе сагразіць... Зарэцкі. [Бялькевіч:] — Ну, думаю, што ж нам у схованкі гуляць? Усё роўна Сімацкі туды мяне пашле. Ды і не хачу, каб ён падумаў, што гэтым можа мне сагразіць. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пи́каI воен. пі́ка, -кі ж.; дзі́да, -ды ж.;
◊
в пи́ку (кому-л.) на злосць (каму-небудзь).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
пе́рец пе́рац, -рцу м.;
кра́сный пе́рец чырво́ны пе́рац;
◊
зада́ть перцу (кому-л.) да́ць (зада́ць) пе́рцу (каму-небудзь).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
давяра́цца (каму-н) sich ánvertrauen (D); sich verlássen* (auf A) (паспадзявацца)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
уласці́вы éigen (каму-н, чаму-н D); éigentümlich, charakterístisch [kɑ-] (für A)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
натра́піцца begégnen vi (s), einánder begégnen vi (s) (каму-н D)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пратэжы́раваць (каму-н) protegíeren [-´ʒi:-] vt, begünstigen vt, fördern vt; favorisíeren [-v-] vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пярэ́ймы прысл:
пайсці́ на пярэ́ймы den Weg ábschneiden* (каму-н D)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Паі́ць ’даваць піць каму-н.; насычаць вільгаццю, вадой’. Рус. пои́ть, ст.-рус., ст.-слав. поити, польск. poić, чэш. pojiti, серб.-харв. по̀јити, славен. pojíti, pojim, балг. поя́ ’паю’. Праслав. pojiti. Фасмер (3, 304) асновай гэтага дзеяслова лічыць прасл. *pojь ’напітак’, які ад піць (гл.) з аблаутам у корані. Махэк (452) мяркуе, што ў прасл. была ўтворана дзеяслоўная аснова з poj‑, г. зн. не абавязкова ад назоўніка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)