эды́кт

(лац. edictum)

1) праграма дзейнасці старажытнарымскіх магістратаў, якая аб’яўлялася імі пры ўступленні на пасаду;

2) асобай важнасці ўказ, пастанова вярхоўнай улады ў розных дзяржавах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эжэ́ктар

(фр. éjecteur)

1) прыстасаванне, дзеянне якога заснавана на выкарыстанні эжэкцыі;

2) механізм у агнястрэльнай зброі, які аўтаматычна выкідвае гільзу выстраленага патрона пры адкрыцці затвора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эметрапі́я

(ад гр. emmetros = суразмерны + ops, opos = вока)

пераламляльная здольнасць вока, пры якой чалавек добра бачыць і далёкія і блізкія прадметы (параўн. гіперметрапія і міяпія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эндаміто́з

(ад энда- + мітоз)

разнавіднасць мітозу, пры якой адбываецца кратнае павелічэнне колькасці храмасом у ядрах клетак раслінных і жывёльных арганізмаў без парушэння цэласнасці ядзернай абалонкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эпіско́п

(гр. episkopos = які глядзіць на што-н.)

аптычны прыбор для праектавання на экран адлюстравання непразрыстых малюнкаў або прадметаў пры дапамозе адбітага ад іх святла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

э́рліфт

(англ. airlift, ад air = паветра + lift = падымаць)

устройства для пад’ёму вадкасці з дапамогай скампрэсаванага паветра; выкарыстоўваецца пры здабыванні нафты і вады з буравых свідравін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

даста́цца

1. (зрабіцца ўласнасцю) zutéil wérden; zúkommen* vi (s);

2. (пры размеркаванні) zúfallen vi (s);

яму́ даста́ўся гало́ўны вы́йгрыш ihm ist der Háuptgewinn zúgefallen;

3. (нацярпецца) безас übel ergéhen*; Stráfe [Schélte] ábbekommen*; gerügt wérden;

◊ яму́ до́бра даста́ло́ся разм er hat gründlich was ábbekommen [was aufs Dach bekómmen]; man hat ihm órdentlich den Kopf gewáschen;

яму́ даста́не́цца ад жо́нкі séine Frau wird ihm schon den Kopf wáschen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пала́ць (гарэць)

1. lódern vi, brénnen* vi, in Flámmen stehen* (пра будынак пры пажары); glühen vi (ад жару);

2. (ярка свяціцца) glänzen vi, fúnkeln vi, léuchten vi;

3. (рабіцца чырвоным ад прыліву крыві):

пала́ць ад со́раму vor Scham vergéhen*;

шчо́кі пала́юць (ад жару) die Wángen glühen [brénnen*];

4. перан (быць ахопленым пачуццём):

пала́ць жада́ннем den brénnenden Wunsch háben, vor Verlángen brénnen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

менаві́та часц

1. (тс пры пераліку) nämlich, und zwar;

хто менаві́та? wer denn?;

калі́ менаві́та? wann denn?, und zwar wann?;

2. (якраз) geráde; ében; áusgerechnet;

менаві́та пра гэ́та ідзе́ размо́ва geráde [ében] davón ist die Réde;

менаві́та таму́ ébendéshalb;

менаві́та так genáuso;

менаві́та гэ́ты ébendieser;

менаві́та гэ́тая ébendiese;

менаві́та гэ́та ebendíes;

вось менаві́та! das ist es ja ében, ganz recht!, genáuso ist es!

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

міра́ж, ‑у, м.

1. Аптычная з’ява ў атмасферы, пры якой на гарызонце ўзнікаюць уяўныя адлюстраванні далёкіх наземных прадметаў або ўчасткаў неба ў выніку заломвання сонечных праменняў у нераўнамерна нагрэтых слаях атмасферы. І раптам Засмужац перад сабой убачыў агеньчык. Ён не паверыў, нават напалохаўся, з трывогай падумаў, што гэта міраж. Мележ.

2. перан. Тое, што не адпавядае рэчаіснасці, тое, што не можа здзейсніцца. Штодзень святлей, шырэй разлогі, І гэта не міраж. Ідуць-бягуць шляхі-дарогі, змяняецца пейзаж. Пушча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)