барво́віць, ‑вовіць; незак.
Тое, што і барваваць. Ярмоленка крыху памаўчаў, прыжмурыўшыся на нізкае сонца, якое барвовела паўнеба і залаціла стрэхі хат і зямлянак. Сіўцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бзы́нкаць, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і бзыкаць (пра насякомых). З паўгадзіны ў хаце было так ціха, што чуваць было, як бзынкалі мухі. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бі́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
1. Тое, што і біта.
2. У картачнай гульні — карты, узятыя большай або казырнай картай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
блазнава́цца, ‑нуюся, ‑нуешся, ‑нуецца; незак.
Разм. Тое, што і блазнаваць. [Таня:] — Прытрымай язык, Максім, і не блазнуйся. Машара. — Што вы, цётачка! — ад шчасця блазнавалася.. [Зося]. Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́плаўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выплаўляць — вымавіць.
2. Тое, што выплаўлена, атрымана ў выніку плаўкі. Сутачная выплаўка чыгуну.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вытры́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вытрымаць.
•••
Вытрымліваць марку — тое, што і трымаць марку (гл. трымаць).
Не вытрымліваць (ніякай) крытыкі — быць нікуды не вартым.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вярста́к, верстака. м.
Тое, што і варштат (у 1 знач.). Дзядзька.. прыладзіў каля зямлянкі нешта накшталт верстака, нарыхтаваў алешыны і пачаў рабіць ночвы. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гарэ́знік, ‑а, м.
Тое, што і гарэза. Цяпер у гэтым сталым, шыракаплечым чалавеку.. ніхто не пазнаў бы ранейшага віхрастага хлапчука, непаседу і гарэзніка. Шахавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ако́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Тое, чым акаваны які‑н. прадмет. Жалезная акоўка прыклада звонка ляснула, і адразу на боты пырснула кроў. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акцы́зны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да акцызу. Акцызны збор. Акцызны чыноўнік.
2. у знач. наз. акцы́зны, ‑нага, м. Тое, што і акцызнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)