głośno
1. услых; голасна;
głośno myśleć — думаць услых;
2. гучна, голасна, шумна;
głośno roześmiać się — голасна (гучна) засмяяцца;
głośno o nim — пра яго ўсе гавораць; пра яго шмат гавораць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
распіса́цца, распі́свацца
1. (паставіць подпіс) unterschréiben* vt, unterzéichnen vt, signíeren vt (высок);
распіса́цца ў атрыма́нні чаго-н den Empfáng (schríftlich) bestätigen [beschéinigen];
2. разм (зарэгістраваць свой шлюб) die Ehe registríeren lássen*; stándesamtlich héiraten;
3. (шмат пісаць) zusámmenschreiben* vt, ins Schréiben kómmen*;
◊ распіса́цца ва ўла́сным банкру́цтве séinen éigenen Bankrótt beschéinigen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
borrow
[ˈbɔroʊ]
v.t.
1) пазыча́ць
to borrow money — пазыча́ць гро́шы
to borrow books from the library — пазыча́ць зь бібліятэ́кі кні́гі
2) запазыча́ць, перайма́ць
Rome borrowed many ideas from Greece — Рым запазы́чыў шмат ідэ́яў ад Грэ́цыі
3) Math(пры адніма́ньні) пазыча́ць
•
- borrow trouble
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
breakage
[ˈbreɪkɪdʒ]
n.
1) перало́м, пало́м -у m.; разьбіва́ньне, лама́ньне n.
2) шко́да або́ стра́та ад палама́ньня, пабіцьця́; палама́ныя, пабі́тыя прадме́ты
a high rate of breakage — вялі́кі працэ́нт пашко́джаньня
The breakage was excessive — Пабі́тага было́ празьме́рна шмат
3) кампэнса́цыя за пашко́джаныя тава́ры
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
popular
[ˈpɑ:pjələr]
adj.
1) папуля́рны
He is popular with his students — Яго́ ву́чні лю́бяць
a popular song — пе́сьня, яку́ю шмат хто ве́дае і лю́біць
2) наро́дны
a popular government — наро́дны ўра́д
3) агу́льнапашы́раны, агу́льнавядо́мы
4) агу́льнадасту́пны
popular prices — дасту́пныя для ўсіх цэ́ны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
suffer
[ˈsʌfər]
v.i.
1) паку́таваць, му́чыцца
2) цярпе́ць, паку́тліва перажыва́ць
3) зазнава́ць няўда́чу, стра́ты
His business suffered greatly during the war — Яго́нае прадпрые́мства шмат пацярпе́ла ў ча́се вайны́
4) цярпе́ць; трыва́ць
I will not suffer such insults — Я не сьцярплю́ такі́х абра́заў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
гвалтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., каго-што.
1. Чыніць гвалт (у 1, 2 знач.); здзекавацца, прыгнятаць, няволіць. Нямецка-фашысцкія захопнікі, як толькі ўварваліся ў горад, адразу ж пачалі рабаваць, забіваць і гвалтаваць мірнае насельніцтва. «Беларусь».
2. Сілаю прымушаць жанчыну да палавога акта. Шмат чаго бачылі на сваім вяку старыя бярэзіны .. Бачылі, як п’яныя манахі гвалтавалі вясковую дзяўчыну, выкручвалі ёй рукі. Галавач.
3. Крычаць, шумець. — Алё! — гвалтаваў тэлефаніст каля апарата. Нікановіч. Навокал спяваюць, аж залягаюць, пеўні, кудахчуць куры, гвалтуюць вераб’і. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́нік, ‑у, м.
1. пераважна мн. (вы́нікі, ‑аў). Канчатковыя паказчыкі якіх‑н. дзеянняў, з’яў, развіцця чаго‑н. Падвесці вынікі работы за дзень. □ Ад імя камісіі Іван Паўлавіч зачытаў вынікі экзаменаў і павіншаваў вучняў са сканчэннем школы. Васілевіч. // Плён, здабытак працы, намаганняў. Вынікі шмат гадовай працы. Вынікі экспедыцыі, творчых поспехаў.
2. Тое, што вынікае з чаго‑н., з’яўляецца лагічным вывадам. Поспехі з’яўляюцца вынікам напружанай штодзённай працы. □ Мы павінны заўсёды правяраць сябе, вывучаючы ланцуг палітычных падзей у іх цэлым, іх прычыннай сувязі, іх выніках. Ленін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
карчава́ць, ‑чую, ‑чуеш, ‑чуе; незак., што.
1. Выконваць, выдзіраць з карэннем (пні, дрэвы). Некалькі калгаснікаў з сякерамі ў руках карчавалі пні. Шашкоў. Нябожчык усё выгоды шукаў: каб і вада неглыбока, каб і сенажаць была, каб і лесу не шмат давялося карчаваць пад ворыва. Пальчэўскі. // Ачышчаць ад пнёў, карчоў. — А яго бацька гэтай павекі не карчаваў? — паказаў Рыгор пальцам на Якуба. Крапіва.
2. перан. Выкараняць, вынішчаць без астатку. Карчаваць зло. □ Разам з вамі я выйду на ворага, Карчаваць чарнацвет нашай спадчыны. А. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
намяка́ць 1, ‑ае.
Незак. да намя́кнуць.
намяка́ць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каму на каго-што і без дап.
Рабіць намёкі, гаварыць намёкамі, не выказваць адкрыта сваёй думкі. Лабановіч зразумеў, на што намякае яго зямляк і блізкі сябар. Колас. Дзед намякаў маёй маці, што яна была камсамолка і ўпрошвала яго не ўпарціцца, а ўступаць у калгас. Сачанка. Адносіны Васіліны да Іллюка не змяніліся ў гэтыя гады, яна стала нават шмат ласкавейшай, але пэўнага адказу, калі ён намякаў на жаніцьбу, не давала. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)