Verbum

абста́віцца, ‑стаўлюся, ‑ставішся, ‑ставіцца; зак.

1. Паставіць што‑н. вакол сябе; абкружыць сябе чым‑н. Абставіцца крэсламі.

2. Абзавесціся, забяспечыць сваё жыллё мэбляй. У яго позірку [Кірыла] злавіў нешта падобнае на знявагу ці насмешку: «Сядзіш, пісака, у кабінеце? Бач, як абставіўся». Шамякін.

падку́рчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Сагнуўшы або падагнуўшы, прыціснуць. да сябе, пад сябе (пра часткі цела). Ігнась падкурчыў ногі і схаваўся пад халацік. Мурашка. Певень, праходзячы каля прызбы, спыніўся, падкурчыў адну нагу і строга зірнуў на беднага Чы-Ліна. Колас.

вы́шкаліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго.

Разм. Навучыць строга паводзіць сябе, зрабіць дысцыплінаваным; вымуштраваць, выдрэсіраваць.

вы́лізацца, ‑ліжацца; зак.

1. Абмыць, прыгладзіць, ачысціць сябе лізаннем (пра жывёл).

2. перан. Выфранціцца, прылізацца.

ка́чар, ‑а, м.

Самец качкі. Усюды пырхалі птушкі, .. настойліва клікаў да сябе качак качар. Сачанка.

навая́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Іран. Які ўпершыню дзе‑н. з’явіўся, праявіў сябе. Наваяўлены пан. Наваяўлены атаман.

падгрымірава́цца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; зак.

Загрыміраваць сябе злёгку або дадаткова. Падгрыміравацца перад выхадам на сцэну.

папрыту́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Прытуліць да сябе ўсё, многае або ўсіх, многіх.

пашлёпваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Час ад часу, злёгку шлёпаць. Пашлёпваць сябе па жываце.

пе́ня, ‑і, ж.

Штраф за невыкананне ў тэрмін узятых на сябе або ўстаноўленых законам абавязацельстваў.

[Лац. poena — пакаранне.]