Прыцяцё́хацца (прыцяцёхыцца) ’стаміцца’ (Бяльк.). Відаць, да гукапераймальнага (імітатыўнага) цяцёх‑цяцёх (гл.), што перадае ўражанне замаруджанага руху.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пстры́шка ’страказа’ (валож., Жд. 1). Відаць, з пстрычка (гл.), параўн. іншую народную назву страказы — стрэлка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пу́льжына (pulżyno) ’лапатка для ачысткі плуга’ (Тарн.). Няясна; відаць, да плуг з перастаноўкай і суфіксам ‑ьш‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сашча́ ’даска, аснова сахі’ (Касп.). Відаць, скарачэнне ад сашчэпа < сашчапіць (гл.) або непасрэдны дэрыват ад сашчапіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сумабро́д ’вар’ят, дзівак’ (Бяльк.). Відаць, у выніку пераасэнсавання з рус. сумасбро́д ’вар’ят’ (’які ходзіць з сумой’?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Таплёвачкі ’пупышкі на таполі’ (Барад.). Відаць, да топіль ’суквецце таполі’ (Расл. св.), ад таполя, топаль, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Таргупаны ’звычай пры дабіранні канапель’ (бягом., Яшк. Мясц.). Няясна; пачатак слова, відаць, звязаны з торгаць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тахлі́ць (тахлі́ці) ’даваць, аддаваць’: даколь ты ёй усе́ будзеш тахли́ци (Чэрн.). Відаць, суадноснае з тахляваць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Туло́вы: грыжа туловая ‘хвароба ў нованароджанага («пуп прыгаў»)’ (ПЭЗб, 1, 2). Відаць, прыметнік ад тулава, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сюр-сюр-сюр ’падзыўныя словы для авечак’ (ДАБМ, камент., 896), сю́ры‑сю́ры ’тс’ (Бяльк.), сюр ’падзыванне ягнят’ (Касп.), сюды ж, відаць, сю́равый ’суматошлівы’ (Клім.). Відаць, гукапераймальнага паходжання, параўн. сю́ркаць ’сікаць’ (Саевіч, Derywacja, 230). Значэнне ’суматошлівы’, магчыма, звязана з паводзінамі авечак пры захворванні на фасцыялёз, параўн. матыліца ’фасцыялёз’ і ’рухавы, непаседлівы чалавек’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)