шэрстакры́л, ‑а, м.

Млекакормячая жывёла, якая водзіцца ў трапічных лясах, вызначаецца густым шарсцістым покрывам і лятальнай перапонкай, што злучае чатыры канечнасці і хвост.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падагну́ць

1. úmbiegen* vt, éinbiegen* vt; (nach unten) bíegen* vt;

2. (падабраць ногі, хвост) únterschlagen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

◎ Падаго́нь ’набедрыкі (частка збруі)’ (Сцяшк. Сл., Шатал.). З польск. podogonie ’падхвоснік, набедрык’ < о£оя ’хвост’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kita

kit|a

ж.

1. хвост лісіцы;

2. плюмаж;

odwalić ~ę разм. адкінуць хвост; скапыціцца; памерці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

збро́длівы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Шкадлівы, памаўзлівы. Я стаў пастухом, якому даверылі злых збродлівых гусей і чатыры рабыя свінні. Асіпенка. Збродлівай кошцы хвост уцінаюць. Прымаўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падо́ўжыцца, ‑жыцца; зак.

1. Стаць, зрабіцца больш доўгім, даўжэйшым. Цень падоўжыўся. Хвост дыму падоўжыўся.

2. Стаць, зрабіцца больш працяглым, доўгім. Дзень падоўжыўся. Ночы падоўжыліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабы́ла ж. кобы́ла;

◊ прышы́й ~ле хвост — прише́й кобы́ле хвост;

я не я, і к. не мая́! — погов. я не я, и ло́шадь не моя́!;

ко́жны цыга́н сваю́ кабы́лу хва́ліць — посл. всяк кули́к своё боло́то хва́лит;

пашкадава́ў воўк ~лу, пакі́нуў хвост ды гры́ву — погов. пожале́л волк кобы́лу, оста́вил хвост да гри́ву;

зажада́лася ~ле во́цату — погов. захоте́лось неве́сть чего́, захоте́лось пти́чьего молока́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

foxtail

[ˈfɑ:ksteɪl]

n.

1) лісі́ны хвост

2) Bot. лісахво́ст -у m. (трава́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вярце́ль ’хвост’ (Заг.), рус. пск. верте́ль ’верць!’. Да вярцець (гл.). Экспрэсіўнае ўтварэнне з суф. Nomina acti ‑lʼь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ле́йцы, -аў, адз. ляйчы́на, -ы і лейчына́, -ы́, ж.

Рамяні, вяроўкі для кіравання коньмі ў запрэжцы.

Выпусціць л. (таксама перан.: аслабіць сілу ўлады над кім-н.). Трымаць л. ў руках (таксама перан.: мець у сваіх руках уладу, кіраўніцтва).

◊

Ляйчына (лейчына) пад хвост папала каму-н. — аб неўраўнаважаных, капрызных паводзінах (разм.).

|| прым. ле́йцавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)