зо́ндэрбунд

(ням. Sonderbund = асобы саюз)

палітычны саюз сямі кансерватыўна-каталіцкіх швейцарскіх кантонаў у 1845—1848 гг., які супрацьстаяў імкненню пратэстанцкіх кантонаў да цэнтралізацыі і правядзення ліберальных рэформ (параўн. зібербунд).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АСПАРУ́Х, Ісперых,

Іспор (? — каля 701),

хан протабалгараў [каля 643 — каля 701], першы хан славянабалг. дзяржавы [681 — каля 701]. У сярэдзіне 7 ст. пад націскам хазараў перайшоў з часткай плямёнаў протабалгараў з Прыазоўя ў Паўд. Бесарабію і на землі ўздоўж правага берага Дуная (належалі Візантыі). Рассяліўшыся ў Дабруджы і прылеглых раёнах, протабалгары Аспаруха падпарадкавалі саюз сямі слав. плямёнаў і стварылі аб’яднаную дзяржаву, вядомую як Першае Балгарскае царства; з 680 Аспарух яе хан (у 681 дзяржава прызнана Візантыяй).

т. 2, с. 41

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

kucharka

kuchar|ka

ж. кухарка; паварыха;

gdzie ~ek sześć, tam nie ma co jeść прык. у сямі нянек дзіця без дагляду

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

упа́свіць, ‑су, ‑сеш, ‑се; ‑сем, ‑сяце, ‑суць; пр. упасвіў, ‑віла; заг. упасі; зак., каго.

1. Змагчы пасвіць. Не ўпасе кароў адзін пастух. // перан. Разм. Выгадаваць, дагледзець, выхаваць. — Да трох год, кажуць, качай [дзяцей], як яечка, да сямі пасі, як авечку. А падрастуць, дык і не ўпасеш, бывае. Ермаловіч. Паспрабуй, угледзь нават трох — зайцоў і тых не ўпасеш, а тут людзі. Чыгрынаў.

2. Разм. Адкарміць на падножным корме.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Koch

m -(e)s, Köche ку́хар, по́вар; марск. кок

den ~ mchen — быць ку́харам [по́варам], куха́рыць

◊ vele Köche verdrben* [verslzen] den Brei [die Sppe] — ≅ у сямі́ ня́нек дзіця́ без но́са

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

consist

[kənˈsɪst]

v.i.

1) склада́цца, заключа́цца, зьмяшча́цца

A week consists of seven days — Ты́дзень склада́ецца зь сямі́ дзён

2) згаджа́цца, супада́ць

it consists with my thoughts — Гэ́та супада́е з маі́мі ду́мкамі

3) Archaic суіснава́ць, сумяшча́ць

- consist in

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Est phrasis in puero bene consentanea vero

Слова дзіцяці адпавядае праўдзе.

Речь ребёнка соответствует правде.

бел. Дзіця не салжэ. Дзіця і п’яны праўду скажа. Чалавек да сямі лет праўду гаворыць. Малое і п’янае найлепшу праўду скажа.

рус. Устами младенца глаголет истина. Глупый да малый всегда правду говорят.

фр. Les paroles de l’enfant correspondent à la vérité (Слова ребёнка соответствуют истине).

англ. Truth comes out of the mouths of babes and sucklings (Устами младенцев глаголет истина).

нем. Kinder und Narren sprechen die Wahrheit (Дети и дураки говорят правду).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

АТЛА́НТ,

1) у старажытнагрэчаскай міфалогіі — асілак (тытан), які трымаў на сваіх плячах небасхіл. Атлант — бацька сямі плеяд і німфы Каліпсо. Паводле міфаў Персей ператварыў Атланта ў скалу.

2) У архітэктуры атлант — апора ў выглядзе мужчынскай статуі, што падтрымлівае перакрыцці будынка, балкона, порціка і інш. Такія атланты вядомы з антычнасці (храм Зеўса Алімпійскага ў г. Агрыджэнта, Італія, 5 ст. да нашай эры), пашыраны ў архітэктуры 17 — пач. 20 ст. (атланты ратушы ў Тулоне, Францыя, 1656—57; атланты порціка Новага Эрмітажа ў С.-Пецярбургу, 1844—49) і інш.

т. 2, с. 70

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прыгавары́ць, ‑вару, ‑ворыш, ‑верыць; зак., каго-што.

1. Вынесці прыгавор, назначыць якое‑н. пакаранне. Прыгаварыць да расстрэлу. □ Марціна судзілі ў лютым. Прыгаварылі да сямі гадоў пазбаўлення волі. Чарнышэвіч.

2. з інф. Разм. Рашыць, вырашыць.

3. Разм. Дамовіцца з кім‑н. аб чым‑н.; угаварыць каго‑н. зрабіць што‑н. Галена дзве гадзіны стаяла на вялікай дарозе, кіламетраў за два ад Пераброддзя. І такі прыгаварыла падарожнага шафёра, што якраз гнаў машыну яшчэ далей за Перавоз. Чорны.

4. Уст. Прываражыць, прывярнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ня́нька ж.

1. в разн. знач. ня́ня; ня́нька;

стара́я н. — ста́рая ня́ня (ня́нька);

2. перен. ня́нька;

што я, н. табе́? — что я, ня́нька тебе́?;

у сямі́ ~нек дзіця́ без но́сапосл. у семи́ ня́нек дитя́ без гла́зу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)