Grndstellung

f -, -en

1) спарт. асно́ўнае [зыхо́днае] стано́вішча

2) вайск. страява́я сто́йка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

rough1 [rʌf] n. dated, infml грубія́н, хуліга́н

in rough у незако́нчаным вы́глядзе;

take the rough with the smooth сто́йка перано́сіць зме́нлівасць лёсу (няўдачы і ўдачы)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ве́шалка ’полка або стойка з кручкамі (калочкамі), на якія вешаюць адзенне’ (КТС, БРС, Сцяшк. МГ); ’вешалка ў адзенні’ (Сцяшк. МГ), укр. ві́шалка ’паліца-вешалка’, рус. ве́шалка ’тс’, балг. дыял. вешалка ’шыбеніца’. Гэта параўнальна новае ўсходнеславянска-балгарскае ўтварэнне, відавочна, ад вѣшало (< věšati) і суф. ‑к‑a (Nomina loci), а не непасрэдна ад вешаць, як мяркуе П. Сцяцко (Нар., 116).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

usharren

vi цярплі́ва чака́ць; вы́трымаць

auf inem Stndpunkt ~ — сто́йка стая́ць на сваі́м, упа́рціцца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kpfstand

m -(e)s, -stände

1) спарт. сто́йка на галаве́

2) ав. капатава́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zasadniczy

zasadnicz|y

прынцыповы; асноўны;

kwestia ~a — прынцыповае пытанне;

postawa ~a спарт. асноўная стойка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

буфе́т

(фр. buffet)

1) месца для продажу закусак, напіткаў ва ўстановах, у тэатрах, на вакзалах, а таксама асобная стойка ў сталовых, рэстаранах;

2) шафа для пасуды, сталовай бялізны, закусак, напіткаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

stndhalten

* аддз. vi

1) (D) сто́йка трыма́цца, устая́ць (перад чым-н.)

2) аказа́цца абгрунтава́ным

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

tpfer

1.

a сме́лы, му́жны, хра́бры

2.

adv сме́ла, му́жна

sich ~ hlten*сто́йка трыма́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́трываць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. што. Цярпліва, стойка перанесці што‑н.; выцерпець. Вытрываць боль. □ Раба састарэў у касмічных падарожжах. Ці хопіць у яго сілы, каб вытрываць дадатковыя дзесяць гадоў? Шыцік.

2. без дап. (звычайна з адмоўем). Праявіць вытрымку, стрыманасць; сцярпець. [Ладынін] рэдка злаваўся, але тут не вытрываў. Шамякін. Палкоўнік у адстаўцы, ведаючы лад у вайсковай справе, не вытрываў і ўмяшаўся ў размову. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)