хірама́нт

(ад гр. cheir = рука + mantis = варажбіт)

той, хто займаецца хірамантыяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

безвало́сы, ‑ая, ‑ае.

Пазбаўлены валасоў. І мускулістая безвалосая рука Раўбіча, упрыгожаная жалезным бранзалетам, павольна паказала на .. [курган]. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замі́ж, прыназ. з Р.

Абл. Замест. І тчэ, забыўшыся, рука, Заміж персідскага ўзору, Цвяток радзімы васілька. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адня́цца, ‑німецца; пр. адняўся, ‑нялася, ‑нялося; зак.

Пра часткі цела — перастаць дзейнічаць у выніку паралічу. Рука аднялася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

girl Friday [ˌgɜ:lˈfraɪdeɪ] n. сакрата́рка; слу́жачая ў канто́ры, што дапамага́е нача́льніку;

Sheʼs his girl Friday. Яна яго правая рука.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

hand in hand

рука́ ў руку́

а) узя́ўшыся за ру́кі

б) супо́льна, дру́жна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

задрыжа́ць і задрыжэ́ць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак.

Пачаць дрыжаць, дрыжэць. // Стварыць дрыжачы гук. Ад першага гарматнага выбуху задрыжалі ў вокнах шыбы, жаласна дзінькнулі шклянкі ў шафе. Васілевіч. // Затрэсціся. Губы ў Магдалены задрыжэлі, і яна прыпала сваім ілбом да Ганнінага ілба. Чорны.

•••

Рука не задрыжыць гл. рука.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брахіяля́рыя

(лац. brachiolum = ручка, ад гр. brachion = рука)

лічынка некаторых марскіх зорак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шчыме́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -мі́ць; незак.

1. Востра балець, пячы ад драпін, раздражнення і пад. або ныць, балець тупым болем.

Шчыміць рука ад драпін.

Шчымела сэрца (таксама перан.: пра душэўныя перажыванні).

2. Выклікаць адчуванне прыгнечанасці, нуды і пад.

У грудзях ад крыўды шчымела.

|| наз. шчымле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мярзо́тнік, ‑а, м.

Разм. Мярзотны, подлы чалавек; нягоднік. [Лясніцкі:] — Ваш стараста — здраднік. Суровая рука народа павінна знішчаць такіх мярзотнікаў. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)