Verbum

устая́ць, -таю́, -таі́ш, -таі́ць; -таі́м, -таіце́, -тая́ць; -то́й; зак.

1. Утрымацца, захаваць стаячае становішча, не ўпасці.

У. на нагах.

2. перан. Астацца стойкім, не паддацца чаму-н.

У. перад выпрабаваннямі.

У. перад спакусай.

|| незак. усто́йваць, -аю, -аеш, -ае.

небес..., прыстаўка.

Тое, што і небез...; пішацца замест «небез...» перад глухімі зычнымі, напр.: небескарысны, небеспадстаўны.

мі́сіс, нескл., ж.

Зварот да замужняй жанчыны ў Англіі, Амерыцы (ставіцца звычайна перад прозвішчам, імем).

дэз..., прыстаўка.

Тое, што і дэ...; ужыв. перад галоснымі, напр.: дэзактывацыя, дэзарганізацыя, дэзарыентацыя, дэзынтэграцыя, дэзынфармацыя.

з’..., прыстаўка.

Ужыв. перад ётаванымі галоснымі «е», «ё», «ю», «я», напр.: з’есці, з’ёлкнуць, з’юдашыць, з’яўленне.

задо́ўга, прысл.

За многа часу перад чым-н., да чаго-н.

З. да пачатку заняткаў.

заці́шша, -а, н.

Спыненне шуму, ветру, руху, дзейнасці.

Наступіла з. пасля бою.

З. перад навальніцай.

бяз... (гл. без...), прыстаўка.

Ужыв. замест «без...» у першым складзе перад націскам, напр.: бяздонны, бязмежны.

бяс... (гл. бес...), прыстаўка.

Ужыв. замест «бес...» у першым складзе перад націскам, напр.: бяссонніца, бяссэнсіца.

правінава́ціцца, -ва́чуся, -ва́цішся, -ва́ціцца; зак., у чым або чым перад кім.

Тое, што і правініцца.