траві́ць², траўлю́, тра́віш, тра́віць; тра́ўлены; незак., што.

Таптаць (лугі, палі), з’ядаць пасевы; рабіць патраву (у 1 знач.).

Т. пасевы.

◊

Козамі сена травіць (разм., неадабр.) — рабіць лішнія расходы, разбазарваць дабро.

|| зак. патраві́ць, -траўлю́, -тра́віш, -тра́віць; -тра́ўлены і страві́ць, страўлю́, стра́віш, стра́віць; стра́ўлены.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палітэ́хнікум

(ад палі- + тэхнікум)

сярэдняя політэхнічная навучальная ўстанова.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

полеахо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які ахоўвае палі ад засухі, сухавею і пад. Полеахоўныя лесанасаджэнні. Полеахоўная паласа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даўбе́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

1. Круглае палена з патончаным канцом-дзяржаннем для расколвання, убівання чаго-н. у што-н.; невялікая доўбня.

Увагнаў калок даўбешкай.

Даўбешкамі забівалі палі.

2. перан. Пра тупога, някемлівага чалавека (разм., лаянк.).

Д. часам пост займае немалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прасцяко́м, прысл.

Разм. Па прамой лініі, самым кароткім шляхам. Граніца... Праз палі і кручы Лягла граніца прасцяком. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полі..., (а таксама палі...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «многа», напрыклад: полівітаміны, полімарфізм.

[Ад грэч. poly.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

земляме́р, ‑а, м.

Землеўпарадчык, каморнік. Сажнем, лентаю мерым Мы палі, сенажаць. Так магу землямерам Неўзабаве я стаць. Куляшоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rámmen

vt

1) забіва́ць (палі)

2) трамбава́ць

3) вайск. тара́ніць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

быльняго́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да быльнягу. Не рэжуць карміцельку-зямлю быльняговыя межы — калгасныя палі шырокія, прывольныя. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чатырохпо́лле, ‑я, н.

Сістэма севазвароту з падзелам ворнай зямлі на чатыры палі, якія засяваюцца рознымі культурамі ў пэўнай паслядоўнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)