сегме́нтны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сегмента (у 1 знач.), які мае форму сегмента. Сегментная паверхня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эліпсо́ід, ‑а, М ‑дзе, м.

Спец. Паверхня, якая ўтвараецца пры вярчэнні эліпса вакол адной з сваіх восей.

[Ад слова эліпс і грэч. éidos — выгляд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Gléitbahn

f -, -en каўзе́ль, като́к; паве́рхня ко́ўзання

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

хвалепадо́бны wéllenförmig, wéllenartig;

хвалепадо́бная паве́рхня wéll(enförm)ige Óberfläche

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

скалыхну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся; зак.

1. Зварухнуцца, захістацца.

Паверхня вады скалыхнулася.

Калыска скалыхнулася (гайданулася з боку ў бок).

2. перан. Узрушыцца, захвалявацца, прыйсці ў рух.

Бач, ад песні яго скалыхнуўся народ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

сячэ́нне, -я, н.

1. гл. сячы.

2. Паверхня, плоскасць, па якой што-н. рассечана, разрэзана.

Падоўжанае с.

С. карнізаў з мармуру.

С. электрычнага проваду.

○

Кесарава сячэнне — аперацыя вымання плода шляхам разрэзу брушной сценкі і маткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

адхо́н, ‑у, м.

Пахілая паверхня гары, берага і пад.; схіл. Тры дзесяткі хат з ліпавымі прысадамі ўздоўж.. вуліцы.. звязалі па адхоне ўзгорка да ручая. Хадкевіч. // Бакавая паверхня дарожнага палатна. У туманах павольна, засцілаючы дарожны адхон густым дымам, пад’язджаў да горада поезд. Галавач.

•••

Пусціць пад адхон гл. пусціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лю́стра¹, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Адшліфаваная паверхня (шкла, металу), здольная даваць адбіткі тых прадметаў, якія знаходзяцца перад ёю, а таксама спецыяльна зроблены прадмет з такой паверхняй.

Стаяць перад люстрам.

2. перан. Спакойная, гладкая паверхня вады.

Л. возера.

3. перан. Аб тым, што з’яўляецца адлюстраваннем якіх-н. з’яў, працэсаў і пад.

Паэзія — л. жыцця.

|| прым. люстра́ны, -ая, -ае і люстраны́, -а́я, -о́е.

Люстраная фабрыка.

Люстраная вытворчасць.

Л. карп (карп з рэдкай блішчастай луской); наз. люстра́насць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

мені́ск, ‑а, м.

Спец.

1. Увагнутая або выпуклая паверхня вадкасці ў капіляры.

2. Увагнута-выпуклая і выпукла-ўвагнутая лінза.

[Ад грэч. mēniskos — паўмесяц.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́льны:

ты́льная паве́рхня рукі́ Hándrücken m -s, -, Hándfläche f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)